Siren: Blood Curse

Het zou eenvoudig geweest zijn om het originele spel te nemen, de graphics een beetje op te poetsen naar HD-kwaliteit en dit uit te brengen, maar gelukkig zochten de Japanners van ontwikkelstudio Project Siren nog wel enige uitdaging. De animaties werden opnieuw opgenomen met behulp van motion capturing, de stemmen werden opnieuw ingesproken en de personages van de game werden opnieuw ontworpen en gedigitaliseerd. Aan de technische kant konden de ontwikkelaars zich ook volledig uitleven, de gezichten werden nu ook met behulp van motion capturing geanimeerd, terwijl dit op de PlayStation 2 niet mogelijk was. Forbidden Siren gebruikte daarom videobeelden van de gezichten van acteurs die op de personages in de game geplakt werden.

Het verhaal achter Siren: Blood Curse gaat over een klein dorpje in de bergen van Japan dat in 1976 van de ene op de andere dag ineens verdween. Enkele decennia later besluit een Amerikaans clubje documentairefilmers om deze gebeurtenis eens te onderzoeken. Hoe kan een dorp zomaar verdwijnen? Om die vraag te beantwoorden vertrekken ze naar de locatie waar het dorp ooit stond. Eenmaal aangekomen zien ze dat het dorp er nog staat, maar of ze blij moeten zijn met deze bevinding valt nog maar te bezien.
Het dorp is namelijk bevolkt door Shibito. Shibito zijn zombies zoals we die kennen uit de betere Amerikaanse zombiefilms zoals Night of the Living Dead, alleen wat minder hersenloos. De Shibito doen gewoon hun dagelijkse routine die ze ook deden toen ze nog menselijk waren. Zo gaat een mijnwerker nog braaf elke dag de mijnen in en patrouilleert de politie nog op straat. Ze zijn alleen een tikkeltje aggressief tegenover eenieder die geen Shibito is. Het voldoet om te zeggen dat de Amerikaanse documentairefilmers zich dus in het oog van een shitstorm bevinden.

De game vertelt het verhaal vanuit de perspectieven van de verschillende personages. Dit zorgt er voor dat je een veel breder spectrum te zien krijgt van wat er in hemelsnaam aan de hand is in dat dorp. Het draagt er ook aan bij dat je niet het gevoel hebt dat je een game zit te spelen, maar een interactieve horrorfilm. Dit gevoel wordt verder versterkt door de diverse filters en kleureffecten die op de beelden zijn toegepast. De opdrachten die je krijgt zijn even eenvoudig als complex. Zo luidt één van je eerste opdrachten \"Sluip langs de Shibito\". Klinkt eenvoudig, hij is maar in z\'n eentje, dus hup sprintje trekken en hop! Dood. Huh? Zoals ik al zei, de Shibito hebben nog enige hersenfuncties over en de Shibito in kwestie was een politieagent. Deze agent vond het blijkbaar een goed idee om zijn kogels in het lichaam van mijn personage te stoppen. Deze ogenschijnlijk eenvoudige doelen zorgen er voor dat je bijna nooit zeker weet wat je nu precies moet doen. Dit laatste zorgt er op zijn beurt weer voor dat de spanning en het gevoel van angst alleen maar groter wordt.

De gameplay van Siren: Blood Curse is weinig veranderd ten opzichte van Forbidden Siren, dus degenen die het origineel hebben gespeeld kunnen vrijwel direct met deze game aan de slag. Gelukkig hebben de makers ook voorzien dat niet iedereen meer weet hoe de game ook al weer gespeeld werd en dat er ook spelers zullen zijn die Forbidden Siren nog nooit gespeeld hebben. Het begin van de game is dan ook een uitgebreide tutorial die je stapje voor stapje op weg helpt. Een belangrijk element dat gebleven is, is het zogenaamde \"sightjacking\". Door de bovennatuurlijke omgeving waarin je je bevindt zullen de personages op een gegeven moment de beschikking krijgen over deze gave.