Trauma Center: New Blood

Eke (Egamer)
Woensdag 22 oktober, dat was voor mij een bijzondere dag. Ik werd op die dag geopereerd aan mijn hart. Het ging om een katheterablatie, die kreeg ik omdat ik het WPW-syndroom had. Jullie weten natuurlijk niet wat het WPW-syndroom is, maar het is een aangeboren hartafwijking. Op sommige momenten krijg je er last van, dan gaat je hart ineens tekeer en kun je bewusteloos raken. Dat gebeurde bij mij op het voetbalveld. Ik weet nog goed dat ik in het ziekenhuis op de hartbewaking lag, en dat de cardioloog toen zei dat ik nog een hartslag van 285 per minuut had. Even voor de informatie: gemiddeld hoort dat 70 hartslagen per minuut te zijn. Niet mis dus, maar ik heb het overleefd. Dankzij de geweldige technieken van de chirurgen tegenwoordig. Een katheterablatie, heeft daar iemand ooit wat van gehoord? Ze gaan dan met een slangetje, via de slagader in je lies, naar je hart en dan wordt er vervolgens iets weggebrand. Je weet nog steeds niet hoe ze dat doen, maar met Trauma Center kom je er wel achter hoe chirurgen werken. Trauma Center: New Blood biedt je de kans om in het huid van een chirurg te kruipen.

Trauma Center is inmiddels al een bekende franchise. Dankzij Trauma Center: Under the Knife voor de Nintendo DS weet iedereen natuurlijk al wat voor game Trauma Center is. Heel simpel gezegd: mensen redden, wat tegelijkertijd ongelofelijk uitdagend is. Nooit was het opereren van mensen zo leuk, omdat het gewoon werkte. Ook de Wii-versie (Trauma Center: Second Opinion) viel goed in de smaak bij gamers. Vooral het switchen van instrumenten ging heerlijk en het was ook nog behoorlijk spannend. Je hebt een tijdslimiet en dan krijg je ook nog te maken met de hartslag van de patiënt. Als je even niet goed oplet, ben je te laat en is het helemaal game over. Trauma Center: New Blood gaat ook verder waar Second Opinion is geëindigd, qua gameplay dan. Een geheel nieuwe storyline die plaatsvindt in Alaska. Tja, daar gebeuren nu eenmaal ook veel nare dingen. Zoals beren die je willen vermorzelen; daar zijn er zeker genoeg van. Je kunt deze keer kiezen uit een man of vrouw. Wel maken beiden deel uit het verhaal, en soms moet je even met de man bezig gaan en soms weer met de vrouw. De namen van deze talenten zijn Marcus Vaughn en Valerie Braybock. Een vrouw erbij, dat is goed voor de vrouwenemancipatie. Maar er is één ding wat Marcus wel heeft en Valerie niet: de Healing Touch. Ken je die nog? Marcus kan met de Healing Touch de tijd zowat stilleggen. Valerie wil dat ook, en ze krijgt haar zin. Al redelijk vroeg in het verhaal leert ze de Healing Touch, maar ze kan iets anders met de Healing Touch: ze kan de hartslag van de patiënt laten afnemen.

Voor de gamers die Trauma Center: Second Opinion al kennen, denken meteen al dat er aan de hand van mijn beschrijvingen, niet zo veel veranderd is. Dat klopt ook wel. New Blood is meer een sequel dan een geheel nieuwe game. Maar dat maakt de game er niet minder op. Er is natuurlijk wel een nieuw verhaal en dat is best goed. Wel zijn de cutscenes te langdradig en wordt het op een gegeven moment een beetje saai. Maar van tijd tot tijd merk je dat je te maken hebt met een sterk verhaal. De gameplay zorgt er in ieder geval voor dat je de minpuntjes van de cutscenes snel vergeet. Helaas is de Wiimote een stuk onnauwkeuriger dan een Nintendo DS stylus, maar na een tijdje heb je het wel een onder de knie. Met de Nunchuk kun je de instrumenten kiezen en dat gaat heel erg lekker. Nog nooit is de besturing van een Wii-game zo compleet en makkelijk geweest. Ik heb serieus met eerdere Wii-games heel veel moeite gehad met de besturing, maar met Trauma Center duurde het maar een paar minuten tot ik het onder de knie had.

Dankzij de besturing is het opereren van patiënten erg leuk. Zo krijg je bijvoorbeeld te maken met een auto-ongeluk. Het lichaam van het slachtoffer zit vol met glasscherven en dat is niet prettig. Even de scherven eruit halen en hoppakee, de patiënt heeft het overleefd. Maar dan! Opeens zijn er bloeduitstortingen en het ergste wat je kan overkomen is dan toch gekomen. Je gaat echt stressen, niet normaal zeg. Maar goed, is dat eenmaal achter de rug, dan moet je weer bezig met een botbreuk. Even de botten rechtzetten en je bent eindelijk klaar. “Phew” is het enig passende woord na zo’n operatie. Met dat soort operaties krijg je in Trauma Center: New Blood veel te maken, maar je moet niet denken dat dat heel erg irritant is. Het is juist uitdagend en dat hoort bij zo’n ‘operatiespelletje’.

Grafisch gezien is de game niet echt top. De game maakt vooral gebruik van tekeningen en die zien er wel oké uit. Toch sluit het wel aan bij zo’n game, dat merk je al meteen aan de combinatie van de verhaallijn en de tekeningen. Het vult elkaar aan en in een relatie in ons echte leventje is dat zeer prettig. Qua geluid is de game ook in orde, alleen merk je niet zoveel van het geluid en de muziek. Eerlijk gezegd heb ik haast niks gehoord, maar op de momenten dat ik er even op fixeerde kwam het goed over. De game bevat naast een singleplayer mode ook nog een co-op mode. Die hadden we nog gemist bij Trauma Center: Second Opinion. Je kunt nu lekker met z’n tweetjes een patiënt opereren. Ook dat gaat weer lekker. Hoe vaak heb ik het woord ‘lekker’ wel niet gebruikt? Dat maakt niet uit, het werkt gewoon lekker! Tevens zijn er nog online-ranglijsten, waar je je scores kunt vergelijken met die van andere ‘chirurgen’. Wat lekker zeg.