City Life DS
De Nintendo DS, is een fijne handheld die je kunt gebruiken als je ‘effe’ lekker wil gamen, zonder enig gezeur. Monte Cristo wil samen met THQ (de uitgever) daar verandering in brengen. Dat doen ze met City Life DS. Mensen die bekend zijn met de PC-game, weten dat deze game erg diepgaand is. Dat kan leuk zijn voor de échte fans. Om de DS-versie zo aantrekkelijk mogelijk te maken heeft Monte Cristo de game een kiddy-look gegeven. Leuk voor de jeugd natuurlijk. Eerst zien hoe het uitpakt, natuurlijk… Je begint de campaign en je wordt geholpen door twee personen, de burgermeester en de assistent. Tevens is er een vrouw die ongelofelijk veel op onze koningin Beatrix lijkt. Of ik daarmee iets positiefs of negatiefs bedoel, moet je zelf maar uitmaken. De teksten uit de verhaaltjes zijn puur voor vermaak van de kinderen, zo worden de personages ook opgesteld. Dus je moet hier niet vergelijken met Zelda: The Wind Waker, dat is een heel ander soort kiddy-look. Enfin, ikzelf ben een blonde jongen met een haarstijl waarbij men zou kunnen denken met welke twee vingers hij in het stopcontact heeft geprikt… De game is helaas wel in het Engels en als je de tekst leest, komen er behoorlijk wat pittige woorden langs. Onze lieve, jonge kinderen kunnen dat helaas alleen met wat hulp begrijpen. Zonder hulp is het spel amper speelbaar voor de kleine kinderen.
City Life op de PC heb ik eventjes gespeeld, maar het houdt dan ook op bij het woord ‘eventjes’. Al snel merkte ik op dat er veel diepgang in zat, maar dat het niet uitdagend genoeg was. De DS-versie heeft datzelfde; de diepgang is er, de uitdaging mist. Als je in je game veel diepgang wil hebben, moet je goed kijken naar welke doelgroep je wilt bereiken. City Life DS heeft duidelijk een doelgroep van kleine kinderen. Dat is simpel te merken, omdat de kiddy personages (helemaal niets mis mee, ze zijn soms wel leuk) niet voor mensen boven de zestien gemaakt zijn. Maar als je zo’n doelgroep wilt vermaken, dan moet je de game wel leuk en simpel houden. Het ‘verhaal’ is goed bedacht, de grappen in het spel doen het zeer goed bij mijn kleine neefje van vijf jaar… Alleen moet je er wel bij zitten, om die grappen goed te formuleren in het Nederlands. Helaas is de diepgang van het spel een groot struikelblok, het is behoorlijk pittig en zelfs voor de gemiddelde gamer is het best moeilijk om het te begrijpen. Tenslotte speel je op de Nintendo DS, een handheld die je vaak als een tussendoortje gebruikt.
Toch is de diepgang aardig uitgewerkt. Alles klopt speltechnisch gezien wel. Doel van het spel is dan ook om een goed georganiseerde stad te maken. Het toerisme een beetje laten groeien doe je door veel bezienswaardigheden te plaatsen, maar je moet er wel voor zorgen dat de bezienswaardigheden goed te bereiken zijn en niet te dicht bij het industrieterrein gesitueerd worden. De inwoners willen daarentegen ook nog wat rust, dus je moet de bezienswaardigheden ook een eind van de woonwijken plaatsen. Kortom: elk ding dat je doet heeft de nodige gevolgen. En de gevolgen zijn niet gering. Ook moet je goed letten op de acties die je doet. Als je een paar huizen wilt plaatsen, moet je goed kijken of er dan ook geen fabrieken bij moeten komen. Want je moet er wel voor zorgen dat de inwoners werk hebben. Bovendien krijg je te maken met het welbekende cultuurprobleem. Etnische minderheden zijn in de game ook aanwezig en soms ontstaat er wel eens ruzie tussen de etnische minderheid en de culturele meerderheid. Dat moet je ook weer oplossen. Enfin, je hebt eigenlijk best genoeg te doen in zo’n stadje.
Qua graphics zit het wel oké. Maar het geluid is ver onder de maat. Meteen na het starten van het spel krijg je zo’n typisch Teletubbie-muziekje waar je ongelofelijk gek van wordt. Zelfs de rustigste persoon op de wereld wordt er helemaal daas van. Grafisch gezien is het dus best oké, maar dat je dankzij de graphics opeens bloemen gaat kopen voor je schoonmoeder…daar is geen sprake van.
