Guitar Hero: Aerosmith
Een paar jaar geleden besloot ik, ondanks dat de nieuwe generatie voor de deur stond, nog een PlayStation 2 aan te schaffen. De reden was Guitar Hero, ik had zoveel geweldige verhalen over de game gehoord en het leek me fantastisch om te doen. Uiteindelijk heb ik de game nooit aangeschaft, de kosten waren me te hoog. Achteraf klinkt dat zelfs voor mij als een raar argument, want een jaar later kocht ik Guitar Hero II voor de Xbox 360, ook geen koopje en nog een half jaar later kwam daar Guitar Hero III: Legends of Rock bij. De reden dat deel III zonder problemen kwam was vrij eenvoudig, ik was verslaafd. Ik heb zelden een game gespeeld die, ondanks dat je alles al tig keer gedaan hebt, leuk blijft. De uitdaging blijft altijd in de game, zelfs al heb je hem op hard uitgespeeld. Je wilt namelijk het nummer ook op de hoogste moeilijkheidsgraad doen, dan speel je het namelijk pas \"echt\". Daar kwam bij dat ik de tracklist van deel II nog steeds fantastisch vind. Toen een Guitar Hero rond Aerosmith werd aangekondigd kon ik ook niet wachten, de band maakt fantastische muziek. Inmiddels is de game er en is de vraag of Activision zich er met dit deel niet te gemakkelijk van af heeft gemaakt.
Met Guitar Hero: Aerosmith maken we een reis door de geschiedenis van de band. Van hun eerste optreden op de Nipmuc Regional High School, tot aan hun opname in de Rock & Roll Hall of Fame. Anders dan we gewend zijn van Guitar Hero, gaat dat nu niet via cartoony tussenfilmpjes, maar is het neergezet als een soort documentaire. Na elk concert komen de bandleden aan het woord over de zaal waar je zult gaat spelen. Een leuke en leerzame afwisseling die je echt het gevoel geeft door de geschiedenis van Aerosmith te wandelen. Het zijn alleen wel korte filmpjes om je niet uit de game te halen. Mocht je de volledige interviews willen zien, dan kun je deze vrijspelen door geld te verzamelen en ze te kopen. Hierin hoor je dus alles over hoe de band eind jaren \'70 bij elkaar kwam, hoe ze uit elkaar gingen en hoe het was om op te treden bij de Super Bowl.
De concerten die je geeft, zijn nog meer dan ooit concerten. Er wordt namelijk niet alleen verwacht dat je een toegift geeft, maar er is ook een voorprogramma. Je zult elke keer eerst twee nummers moeten spelen van andere bands, alvorens je drie Aerosmith nummers mag spelen. De setlist is wel wat korter dan we gewend zijn. Er zijn nu maar zes optredens die je zult geven van elk vijf nummers en één battle met Joe Perry. Natuurlijk kun je ook nummers vrijspelen, maar dit zijn er ook maar tien, waardoor de setlist gewoon erg klein is. Raar, want de game ligt voor hetzelfde geld in de winkel als deel II en III, die bijna twee keer meer nummers hadden. Het geeft de game enorm het gevoel van een veel te dure expansion. De vraag is ook waarom er zo weinig muziek in zit. Aerosmith heeft meer dan tien albums gemaakt, er is zat muziek om uit te kiezen. Het doet je afvragen waar nummers als Crazy en I Don\'t Wanna Miss A Thing zijn.
De game is verder een vrij standaard kloon geworden van de laatste Guitar Hero. De online mogelijkheden zijn niet gewijzigd, dezelfde karakters als altijd zijn te spelen en je kunt weer proberen zo veel mogelijk gitaren te bemachtigen. De vernieuwing is duidelijk uitgebleven en dat is erg jammer. Want ook op dat gebied voelt de game nu niet als meer dan een expansion. De game is wel wat moeilijker geworden dan deel III, welke alweer moeilijker was dan deel II. Meer dan ooit zul je als beginneling waarschijnlijk op easy moeten beginnen om je weg omhoog te werken. Wel goed is dat er geen nummers meer inzitten die echt naar zijn om te halen. In Guitar Hero II had ik zelf altijd Psychobilly Freakout en Institutionalized die me de grootst mogelijke moeite kostten en in deel III waren dat One en Raining Blood. De game wordt nog wel moeilijker naarmate je verder komt, maar niet meer in die mate dat je alle nummers op 5 sterren kunt halen, maar nog steeds hard niet uitspelen. Hierdoor is nog meer de slogan \"easy to play, hard to master\" van toepassing en dat is een positief punt. Dit is ook positief voor de achievement-hoeren onder ons. Ze zijn namelijk een stuk makkelijker te halen dan in III, al hoewel er zeker nog wel een paar zijn waar je echt goed voor moet zijn. Zo krijg je bijvoorbeeld nu wel de achievements voor het uitspelen op easy en medium als je hard haalt.
Overigens kan dit gebrek aan echt moeilijke nummers ook als een nadeel beschouwd worden. Ik heb namelijk op het first-to-play event ervaren hoe absurd goed sommige mensen zijn. Er moet voor die mensen wel een uitdaging overblijven en die is er niet echt. Tuurlijk is Trains kept a rolling op expert een pittige opgave, maar het is bij lange na geen Raining Blood of nog erger Through the Fire and the Flames. Ik heb zelf Guitar Hero II nooit kunnen uitspelen op expert en III moet ik nog op hard. Bij Aerosmith stoomde ik met vrijwel alles op 5 sterren door hard heen en op expert gingen de eerste optredens ook moeiteloos, alles kwam met 4 of 5 sterren binnen. Natuurlijk hoeft niet alles extreem moeilijk te worden, maar op zijn minst een nummer, welke je zware kramp oplevert de eerste keer dat je het speelt had de game ook voor de echte die hards wel leuk gemaakt.
