Ninja Gaiden II
Het achtergrondverhaal van Ninja Gaiden II is ongeveer zo diep als het plasje water dat zich op straat vormt wanneer er een flinke regenbui over trekt; een clubje gemeneriken wil een demoon oproepen en daar hebben ze een aantal relikwieën voor nodig. Eén van die relikwieën staat in het dorp waar de Hayabusa-clan zich ophoudt en omdat Ryu Hayabusa nogal begaan is met het lot van de wereld zit er maar één ding op; er moeten koppen gaan rollen en flink veel ook.
Dat het achtergrondverhaal niet meer om het lijf heeft dan de gemiddelde film uit de 18-jaar-en-ouder-hoek van de videotheek doet er eigenlijk ook niet toe. Ninja Gaiden II is geen filmisch epos met zoveel plotwendingen dat je er een kotszakje bij nodig hebt, maar een lineaire, to-the-point, hack-em-up ninja-style actiongame. Daar is op zich weinig mis mee zolang de actie maar goed voelt en de kills een zekere mate van voldoening met zich mee brengen.
Op dat vlak weet Ninja Gaiden II meer dan goed te scoren. De animaties zijn vloeiend en snel zonder dat je ook maar even het gevoel hebt dat je de controle over de über-ninja kwijtraakt. De actie die op je scherm getoverd wordt weet zich bovendien vergezeld door liters bloed en wat rondvliegende hoofden links en rechts. Daarnaast worden de execution-moves (moves die een gewonde tegenstander de genadeslag geven) op zo\'n manier in beeld gebracht, dat je bijna medelijden hebt met de demoon of ninja die aan je zwaard geregen wordt. Je voelt Ryus Dragon Sword gewoon in je eigen borstkas verdwijnen en met een vertrokken gezicht aanschouw je hoe Ryu zijn slachtoffer met zijn zwaard optilt om hem vervolgens middels een gracieuze halve cirkel hardhandig op de grond achter zich te deponeren.
Behalve de animaties zijn de overige graphics in Ninja Gaiden II gewoonweg top. De lichteffecten, shaders, schaduwen en textures; alles klopt gewoon. Natuurlijk zijn er her en der wat textures die blurry zijn, maar dat is meestal op plekken waar het je niet zal opvallen bij normaal spelen. Al deze grafische pracht wordt bovendien met een over het algemeen constante framerate weergegeven. Links en rechts zul je misschien een kleine framedrop merken, maar deze zijn zo minimaal dat het geen invloed heeft op de gameplay.
Zo uitbundig en spectaculair als de graphics van Ninja Gaiden II zijn, zo sober en minimalistisch is de audio. Er lijken maximaal drie geluidssamples voor elk wapen opgenomen te zijn en ook de kreten van Ryu beperken zich tot een handjevol uitingen die dichter bij gekreun dan spraak komen. Op zich valt daar mee te leven, maar de game biedt geen achtergrondmuziek waardoor dit de enige golven zijn die je speakers zullen produceren. Dit heeft tot gevolg dat de audio ongeïnspireerd en levenloos aanvoelt.
Behalve de audio is ook de camera een doorn in het oog van de geoefende ninja. De camera weet vaak juist die ene hoek te kiezen waardoor je Ryu prachtig in beeld ziet, maar je tegenstanders totaal niet. Hoezeer de gemiddelde gamer ook kan genieten van een kerel in strak leer, het speelt niet lekker als je je bezig moet gaan houden met het bijsturen van de camera terwijl je met acht tot de tanden met scherpe prikdingen gewapende kerels van je af moet vechten. Dit was al een probleem in de eerste Ninja Gaiden en het is zonde dat dit niet verholpen is.
De gehele game lijkt overigens nog altijd op de eerste Ninja Gaiden. Daar is absoluut niets mis mee, aangezien Ninja Gaiden een heerlijke game is, maar de game voelt eerder aan als een grafische update van het eerste deel dan een compleet nieuwe game. De gameplay in het eerste deel was al heel erg fijn en in dit tweede deel zijn de controls net iets strakker gemaakt, waardoor je nog meer controle hebt over wat Ryu op het scherm allemaal uitspookt.
De verschillen met het eerste deel zitten hem dan ook vooral in de details. Je verzamelt nog steeds orbs; rode om je magie aan te vullen, blauwe om je gezondheid aan te vullen en gele om in de winkels uit te geven aan items en wapen-upgrades. Je hebt nog altijd een blokkeerknop, een snelle aanval en een krachtige aanval. Ook kan je nog steeds springen en tegen muren oplopen. Met andere woorden: afgezien van het nieuwe verhaal en de verbeterde graphics weet de game zich niet duidelijk te onderscheiden van zijn voorganger.
