Tom Clancy's Rainbow Six: Vegas
Het verhaal achter de game Rainbow Six: Vegas begint als elke andere Rainbow-missie: top-secret, in een gebied waar geen soldaten mogen zijn en diep in vijandelijk gebied. Aangezien het hier om een rasecht Tom Clancy verhaal gaat, zal ik zo min mogelijk vertellen over het verhaal, maar het komt er op neer dat de missie FUBAR gaat, en niet te zuinig ook.
Nadat je uit het missie-gebied bent opgehaald krijg je echter geen rust. Je missie-coördinator Joan weet je mee te delen dat er een \"situatie\" in Las Vegas is, en jij bent daar hard nodig. Een groep terroristen heeft het Calypso-casino bestormd, gijzelaars genomen en hebben alle deuren gebarricadeerd. Er zijn nog geen eisen gesteld, maar met de levens van onschuldige burgers op het spel is men niet van plan om daar op te gaan zitten wachten. De expertise van Team Rainbow wordt ingezet om die levens veilig te stellen, de terroristen uit te schakelen en de relatieve rust terug te laten keren in Las Vegas. Alleen blijkt er meer achter deze gijzelingssituatie te zitten dan je in eerste instantie zou denken.
Genoeg over het achtergrondverhaal. Dat kunnen jullie allemaal zelf wel uitdokteren als jullie het spel aan het spelen zijn, en er nog meer over vertellen zou betekenen dat de helft van de review in spoiler-tags gezet zou moeten worden. Ik zal volstaan met melden dat het verhaal duidelijk van de hand van Tom Clancy komt.
Rainbow Six: Vegas is grafisch geen realistische game. Er zijn te veel polygonen en andere elementen in beeld waardoor je nog weet dat je een game aan het spelen bent. Maar alles wat op het scherm getoverd wordt is overtuigend. Een verkeerd geplande stille aanval kan escaleren in een intens vuurgevecht. Door de overtuigende wijze waarop dit alles wordt gepresenteerd, zit je echt met het zweet in je handen als je bezig bent met een omtrekkende beweging om vijandelijke stellingen. Als je dan ontdekt wordt staan je kaken strak tegen elkaar terwijl je je munitie in het voorhoofd van de gasten aan de overkant probeert af te leveren.
Hoewel de lichteffecten erg mooi en sfeerverhogend zijn, zijn er een paar puntjes die me stoorden. De vijand kan zich namelijk verschuilen in het donker. Probeer jij echter hetzelfde, dan zal de vijand je gewoon zien. Het feit dat je lichten niet kapot kan schieten, deert dan eigenlijk niet meer. Toch is dat iets dat ik na het spelen van The Darkness en de Splinter Cell-games, onderhand wel gewend was.
Dat brengt me bij de AI van de terroristen, die vrijwel non-existent is. Ze zoeken dekking zoals je mag verwachten, maar verder is alles scripted. Als je een level vier keer op een compleet andere manier speelt, zul je de vijanden vier keer vrijwel hetzelfde zien doen. Dat de plekken waaruit de heren een kamer binnen komen vast staan is niet meer dan logisch, maar de routine die daarna volgt had iets dynamischer en situatie-afhankelijker gemogen.
De levels zijn daarintegen fantastisch vorm gegeven, en geven het echte Vegas-gevoel. Het viel me wel op dat iedere Amerikaan in Vegas in een Dodge rijdt, maar dat zal meer met in-game reclames te maken hebben dan met luiheid aan de kant van Ubisoft. Toch had ik voor dat laatste stukje overtuiging iets meer variatie willen zien: wellicht een Chevy of Ford links of rechts. De setting laat bovendien een heerlijke variatie toe ten opzichte van de grijze grauwe games die deze dagen de revu passeren. Er is bijna geen enkele stad te vinden met zoveel kleur en variatie als Las Vegas.
Je zult tijdens de missies vaak een gijzelingssituatie tegenkomen. Op het moment dat je een bepaalt punt in het level passeert, activeer je een trigger. Hiermee gaat er een onzichtbare timer lopen die aftelt tot het moment dat een terrorist één van de gijzelaars executeert. Jouw taak is dus om snel via de snake-cam, een klein cameraatje waarmee je onder deuren door kan kijken, de situatie in te schatten, aan te geven welke terroristen prioriteit hebben, en je team de kamer te laten bestormen. Dit alles moet gebeuren voordat de executie heeft plaats gevonden.
De besturing van je personage en je teamgenoten gaat erg soepel en gemakkelijk. Na de eerste missie ben je zo thuis in de controls dat je intuïtief op de knoppen zit te drukken. Het enige wat maar niet wende was de besturing van de snake-cam. De ontwikkelaar heeft besloten om de bewegingen van de camera te koppelen aan de motion-sensors van de controller, wat op zich geen slecht idee is. Het is echter een verloren kans, omdat de absolute positie van de controller als besturing gekozen is, in plaats van de relatieve.
Het verschil zit hem er in dat een relatieve besturing de houding van de controller op het moment van activeren van de snake-cam als referentiepunt neemt. Bij een absolute besturing is de horizon het referentiepunt, wat betekent dat een probleem hebt als je lekker onderuitgezakt ligt te gamen, met de controller z\'n schouderknoppen naar het plafond gericht. Op het moment dat je de snake-cam activeert zal de cam namelijk direct op volle snelheid naar boven draaien, iets dat desoriëntatie veroorzaakt en je zo soms waardevolle seconden doet verliezen. Hierdoor krijg je het gevoel dat de motion-sensor toevoeging meer als last-minute werk erbij is gevoegd, dan dat men daadwerkelijk over deze functionaliteit heeft nagedacht.
Het geluid van Rainbow Six: Vegas is werkelijk fantastisch. De radio-communicatie en de kwaliteit van het geluid is afhankelijk van waar je je bevindt en in hoeverre de omgeving invloed heeft op de verbinding. Hoewel dit uiteraard allemaal pre-recorded is en de filters ook toegepast zijn voordat de game in de schappen kwam te liggen, werken dit soort details uiteindelijk wel mee in de overtuiging van de game. Ook het gefluister van de teamleden onderling draagt bij aan dit effect.
Bovendien biedt het wandelen door de casino-gangen een rustgevend achtergrondmuziekje, dat perfect bij de setting past. Alle audio is er op gericht om jou te overtuigen dat je daadwerkelijk met een missie bezig bent.
