Medal of Honor: Vanguard

Sommige onderwerpen zijn na jaren en jaren van games in dit thema behoorlijk uitgekauwd. Zo zou je kunnen zeggen dat RPG\'s in een wereld met elfs, orcs en knights ondertussen een beetje passé begint te worden, of op zijn minst gezegd: niet zo origineel meer. Een ander thema waar bovenstaande goed op toepasbaar is is de Tweede Wereldoorlog. Ondertussen zijn alle veldslagen in zowel RPG, FPS als wel tactical shooter nabeleefd, zijn alle mogelijke betrokken zijdes gespeeld dan wel bevochten, kortom: er is niet veel origineels meer te beleven.
Een ander iets wat nu al niet meer zo origineel is, is een developer die een FPS op de Wii uitbrengt, omdat dit \"zo fantastisch werkt, en deze console bijzonder geschikt is voor dit genre!\" De Wii is nog geen half jaar oud, maar de (slechte) FPS-stapel naast mijn console groeit gestaag en, eerlijkheid gebiedt dit te zeggen, hier zit maar een enkeling tussen die geslaagd is (en nee, dat is níet Red Steel).

Het is daarom verwonderlijk dat een fabrikant bovenstaande onoriginele thema\'s combineert, hoewel zelfs deze combinatie van non-originaliteit niet meer origineel is: Call of Duty 3 deed hetzelfde eerder. Met tegenzin zet ik dan ook mijn Amerikaanse helm op, doe mijn vliegjas aan en pak mijn antieke geweer om een aantal nazi\'s van wat (ondertussen verroeste) hagel in hun reet te voorzien.

Medal of Honor: Vanguard speelt vier \'bijzondere\' veldslagen na die \'echt\' plaats hebben gevonden. Je eerste scéne in de rol van Corporaal Frank Keegan van de \'wereldberoemde\' 82nd Airborne Division speelt zich af in een vliegtuig dat wordt neergeschoten, waarna jij met je WiiMote en Nunchuck de afdaling mag verzorgen door naar links of rechts te sturen, af te remmen en/of te draaien. Niet dat het iets uitmaakt waar je landt, maar toch is het leuk. Minder leuk is de gedachte na het uitspelen van dit spel, dat deze tien seconden, samen met een latere parachute-afdaling, de leukste momenten waren uit dit spel.

Allereerst de besturing. Ondertussen kennen we het trucje wel: mikken met de WiiMote, lopen met de analoge controller, en wapens wisselen met de D-pad die veel te hoog op de WiiMote zit zodat je er echt niet bij kan. Helemaal mooi. Nieuw is dat je met een snelle beweging van de Nunchuck naar rechts je geweer herlaadt, en met een snelle beweging omhoog of omlaag je stance verandert. In combinatie met de hoge gevoeligheid van de bewegingen, én het feit dat een snelle beweging naar links een draai van 180 graden is, zorgt ervoor dat je je omdraait als je in het gezicht van je vijand je geweer herlaadt, gaat staan als je wilt herladen, en alle mogelijke combinaties van bovenstaande. Het zal niet altijd gebeuren, maar áls het gebeurt is dat meestal met desastreuze gevolgen aangezien je met een paar kogels meestal het leven laat.
Het werpen van een granaat gaat met vergelijkbare souplesse: mik op de plaats waar je de granaat ongeveer wilt hebben en maak een slingerbeweging met de WiiMote. Vreemd genoeg (maar gelukkig) werkt dit behoorlijk.

De eerdergenoemde vier veldslagen beslaan een tiental levels, die behoorlijk verschillen qua locatie en opzet. Jammer is dan wel, dat het soort levels ondertussen al zo clichématig in beeld is gebracht en gebruikt, dat je voortdurend een déjà vu gevoel hebt. De typische Franse dorpjes, het kruipen door de schutgraven, het is allemaal al zo vaak gedaan en zo vaak beter in beeld gebracht, dat het erg saai aanvoelt. Tel daarbij op het feit dat je wapens een kort bereik hebben, terwijl de vijand jou van verre kan raken, en het feit dat de graphics nou niet bepaald het maximale uit de Wii halen, en je hebt een erg middelmatig spel.

Mooi is wel de muziek, die goed de sfeer neerzet, en ook de geluidseffecten zijn dik in orde. Jammer dat je daar alleen niet zo veel aan hebt als je weer eens je kont naar een Duitser toe draait terwijl je net je clip leeg hebt geschoten op zijn hoofd; althans, dat dácht je.

De multiplayer is een kleine positieve toevoeging. Er zijn legio modi die je kan spelen, nadeel is dat je dan je spaarpot open moet breken voor vier WiiMotes met Nunchuck wil je het een beetje leuk hebben met z\'n vieren. Vergeet niet die extra-grote tv, wat zeker geen luxe is met splitscreen. Wat echter totaal onzinnig is, is het ontbreken van CPU-spelers. Je zou toch wel verwachten dat met de gebrekkige graphics er nog wat ruimte over is in het binnenste van de Wii, maar dachten de makers blijkbaar anders over. Resultaat: multiplayer met z\'n tweeën is niet onwijs interessant, wat echt een gemiste kans is.