Heatseeker

Bijna elk mens heeft een diepgeworteld verlangen om te vliegen. Het jezelf afzetten van de grond, het overwinnen van de zwaartekracht en het verkrijgen van de ultieme bewegingsvrijheid zijn kunsten die wij stiekem allemaal meester willen zijn. Jij. Ik. En het Ariane Wilhelmina Máxima Ines waarschijnlijk ook wel. Al tijdenlang trachten spellenmakers door middel van flightsims deze ervaring digitaal mogelijk te maken. Soms met een normale controller, soms met een heus besturingsapparaat dat een cockpit na moet bootsen. Met de komst van de Wii kwamen er meer mogelijkheden beschikbaar. De Wiimote maakt het immers mogelijk om op een natuurlijk aanvoelende manier een vliegtuig te besturen, zonder dat je daarvoor speciale controllers in huis moet halen. Men verwachtte dan ook dat er een groot aantal vliegspelletjes beschikbaar zou komen voor de Wii. Hoewel die voorspelling tot op heden nog niet helemaal is uitgekomen, probeert Heatseeker alvast een solide basis te vormen voor het vliegassortiment.

Arcadegame
Heatseeker is moeilijk een echte flightsim te noemen. Wellicht dekt het gefingeerde genre ‘shooter in de lucht’ de lading beter. Zaken als netjes opstijgen en je vliegtuig onder controle houden zijn triviaal – ze zijn dan ook makkelijk te doen – je prioriteiten liggen eerder bij het neerschieten van vijandelijke troepen en zodoende het beschermen van je eigen terrein. De game is doorspekt van een arcadegevoel. Met een veelal onuitputtelijke voorraad kogels en anderssoortige projectielen word je eropuit gestuurd om voor kapitalen aan vliegtuigen uit de lucht te knallen. Blijkbaar hebben de inzittenden van die vliegtuigjes stoute dingen gedaan en ben jij de aangewezen persoon om duidelijk te maken dat zulk gedrag echt niet door de beugel kan. Misschien zit ik er overigens ook wel helemaal naast; na een ruime halve minuut van het verhaal geproefd te mogen hebben, was ik de draad alweer kwijt. Zo’n verhaal is er natuurlijk ook gewoon met de haren bijgesleept om een arcadegame net wat meer identiteit mee te geven.

Besturing
Tot nu toe is er nog niks vernieuwends voorbijgekomen: games waar je vanuit de lucht op dingetjes kunt knallen zijn van alle tijden. Het is natuurlijk de besturing met de Wiimote die deze titel een beetje meerwaarde moet geven. En die meerwaarde wordt gegeven ook. Binnen enkele minuten manoeuvreer je moeiteloos door de lucht en kantel je je vliegtuig letterlijk in een handomdraai. Op het scherm bevindt zich een vizier dat ten eerste fungeert als mikpunt voor kogels, maar tegelijkertijd het doel is waar het vliegtuig heen vliegt. Zo bepaal je tegelijkertijd de houding en de koers, en blijft de nunchuk nog vrij voor andere doeleinden. Met dit verlengstuk kun je namelijk het vliegtuig vertragen en versnellen, waarvan zeker het laatste erg plezierig aanvoelt. Schieten geschiedt met de schouderknoppen. Bij het knallen met kogels moet je zelf richten maar voor projectielen (zoals raketten en granaten) is er een lock-functie, die het soms wel erg makkelijk maakt.

De game is multiplatform en daarom niet speciaal voor de Wii ontwikkeld en geoptimaliseerd. Helaas is dit ook in de besturing op bepaalde vlakken goed merkbaar. Er zijn namelijk meer mogelijkheden dan de controller eigenlijk kan herbergen. Zo zijn er momenten waarop je commando’s kunt geven aan hulpkrachten, die vervolgens het positief voltooien van een missie zouden moeten vergemakkelijken. De aanwezige knoppen op de Wiimote schoten echter tekort, waardoor je voor deze commando’s vervelend liggende knoppencombinaties moet gebruiken. Zeker in het heetst van de strijd valt de Wii-besturing maar moeilijk te combineren met die combinatie, en hoop je vurig dat de makers net even wat beter hun best hadden gedaan om de Wii-versie zo goed mogelijk speelbaar te maken.