Grand Theft Auto: Vice City Stories

Tom (Pitom)
Eerst kwam God. Niet veel later kwam Grand Theft Auto: Vice City voor de PS2. Dit met zonneschijn doordrongen spel schotelde ons een perfect uitgebalanceerde mix van muziek, geweld, hoeren en vakantiegevoel voor. Alle elementen waren in de juiste hoeveelheid, in de juiste volgorde en in de juiste vorm gegoten. Het klopte. Geheel terecht werd de game een groot succes, al was het maar als gespreksstof voor een moraliserende discussie. Na het verschijnen van de PSP werd Vice City voor een tweede keer gebruikt als decor voor een deel uit de bekende free roaming serie. GTA: Vice City Stories bracht nieuwe missies en personages in een wereld die we jaren daarvoor als uitermate smaakvol ervoeren. Hoewel zowel de stad als de gameplay hun glans een beetje hadden verloren - zeker met het sublieme GTA: San Andreas in ons achterhoofd - wist de game genoeg te boeien. Om alle fans te kunnen plezieren, of wellicht om de kas na vele rechtszaken met een niet nader te noemen advocaat wat op te vullen, verschijnt Vice City Stories ook nog even op de PS2.

De game is een exacte overzetting van zijn PSP-broer, waarvan de review hier te lezen is. Alhoewel, eigenlijk is het zelfs een uitgeklede versie daarvan. De singleplayer mag dan wel identiek zijn, de multiplayer is er zonder pardon uitgesloopt. Laat dit weggelaten onderdeel nou net de meerwaarde, en volgens sommigen zelfs de redding, zijn geweest van VCS op de PSP. Wat overblijft is een éénpersoonsgame die aanvoelt alsof hij al jarenlang van de versafdeling verwijderd had moeten worden. Rockstar is gelukkig wel vriendelijk genoeg geweest om het spel voor 30 euro in de schappen te leggen.

Nog altijd speel je met Victor Vance; misschien wel het meest gezapige GTA-personage ooit. Vic krijgt van Jan en alleman missies opgedragen, die hij steeds weer luid klagend (\'I don\'t wanna get into this shit\') aanneemt, waardoor je stukje bij beetje verder komt in het verhaal. Bij de structuur van de opdrachten is duidelijk te merken dat je met een voor een handheld bedoelde game te maken hebt: ze zijn kort en niet al te moeilijk, maar ook erg krachtig en lekker gevarieerd. Als Victor tussen al het jammeren door nog een gaatje in zijn agenda vrijheeft, kun je hem allerlei op criminaliteit toegespitste nederzettingen in de stad over laten nemen en naar je eigen hand zetten. Voor je het weet heb je een monopoliepositie in de wereld der lichte zeden, wordt de halve stad in jouw naam afgeperst en ontvang je zodoende zakkenvol geld. Het is eigenlijk niets meer dan een uitgebreidere variant op de assets uit het originele Vice City, maar dat maakt ze niet minder leuk.

Toch heb ik deze GTA met veel minder plezier gespeeld dan zijn voorgangers. Na San Andreas is de stap terug die je nu moet zetten welhaast liesbreukveroorzakend groot. Grafisch is de PS2 tot veel meer in staat, de gameplay biedt weinig nieuws en de gemiddelde eendagsvlieg gaat meer uren mee dan deze game. Enkel de audio was weer tot in de puntjes verzorgd. Heerlijk foute jaren \'80 nummers, aangevuld met goed overtuigend ingesproken stemmen, maken VCS een genot om naar te mogen luisteren.