Runaway 2: The Dream of the Turtle
Links een hereniging met een oude bekende, rechts twee nieuwe gezichten.
De speler neemt wederom de controle op zich van Brian Basco, net als in het eerste deel is Brian het enige personage waar je mee zal spelen. Je bestuurt Brian op een manier die nagenoeg gelijk is aan die in andere point & click adventures. Je klikt op de grond om ergens heen te lopen, je klikt op objecten voor interactie ermee en je klikt op een deur of iets van dien aard om naar een volgend scherm te gaan. En ook net als bij zijn avontuurlijke collega’s heeft Brian bodemloze zakken waarin hij alles kwijt kan, van een grote verrekijker tot een aap. De basis gameplay mechanieken zijn dan ook niet het gene waarin Runaway 2 uitblinkt, ze zijn prima voor elkaar, maar Runaway 2 doet het ook nergens beter dan de meeste genregenoten.
Iets waar Runaway 2 wel beter in is dan zijn genregenoten, en eigenlijk nog meer zijn voorganger, is het zoeken naar objecten in een scene. Waar je bij Runaway 1 af en toe wel heel goed een scene moest afzoeken met je muis naar dat ene object hoeft dit in Runaway 2 niet meer zo sterk. De developers hebben geluisterd naar de vele klachten hierover en hebben het zogeheten “pixelhunten” geminimaliseerd. Niet alleen zijn er minder verstopte objecten, ook zijn de zogeheten “hotspots”, het gebied rondom het object waarop je kunt klikken om dat object te activeren, vergroot. Iets wat de game een stuk minder frustrerend maakt, je speelt het immers voor de puzzels en het verhaal, niet voor het systematisch je scherm afzoeken totdat je cursor verandert in een ander icoon.
Over deze puzzels gesproken, deze zijn net als in het eerste deel weer prima voor elkaar. Je hoeft nergens de meest onlogische combinaties te maken, maar alles wijst redelijk zichzelf. Dat wil overigens niet zeggen dat de game veel te makkelijk is, maar extreem moeilijk is Runaway 2 ook zeker niet. Er is een goede balans gemaakt tussen het uitdagend maken van de game en het behoeden voor frustratie, daardoor is de game nog goed toegankelijk voor de wat minder doorgewinterde adventure-gamer. Alleen jammer is het feit dat de puzzels enkel te maken hebben met de items in je inventory in plaats van dat daar meer variatie in zit.
Niet alleen de puzzels maar ook het verhaal en alles wat daar mee te maken heeft is goed voor elkaar in dit tweede deel. Het verhaal heeft echter wel een insteek die iets meer leunt op fantasy dan het eerste deel, iets wat een aantal mensen niet aan zou kunnen staan. Ondanks dat het verhaal een andere insteek heeft is de algemene feel van de game echter gewoon hetzelfde als in het eerste deel. De grote lijn is serieus, maar door de hele game heen wordt een zeer lichte insteek gebruikt met overal kleine grapjes. Zo zal een barmeid je vertellen over haar vriend Peter (Jackson dus) die ‘down under’ ging om een paar films te maken en zullen Brians weinig overtuigende zangkunsten eindigen in bekogeld worden.
Essentieel voor de humor van een dergelijk spel is hoe de stemacteurs hun werk hebben gedaan. In veel moderne adventures willen de stemmen nog wel eens vlak en emotieloos overkomen. Pendulo Studios heeft echter gezorgd voor voice-overs die overwegend van goede kwaliteit zijn. Op een paar plaatsen laten ze een steekje vallen, gek genoeg dan met name de stemacteur achter Brian, maar het resultaat blijft positief. De personages die de stemacteurs op zich nemen zijn ook dit keer goed uitgewerkt, gezien de luchtige aard van de game mag je geen drie-dimensionale personages verwachten, maar de typetjes komen allemaal goed over. Van de Australische surf dude tot de hyperfanatieke militair Kordsmeier.
De unieke, en nog altijd zeer toepasselijke, cartoony stijl van het origineel vinden we ook weer terug in Runaway 2. Dit maal ziet het er mooier uit dan ooit. En dit geldt niet alleen voor de ingame graphics, maar ook voor de cutscenes die wederom prachtig uitgevoerd zijn. Met name indrukwekkend is de overgang tussen de twee, die veelal naadloos is. Eén presentatie-element dat al minder was in het origineel is dat ook hier weer, de muziek. De muziek weet, wat de soundtrack betreft, ook hier weer niet echt te overtuigen, en de title track is zelfs gewoon slecht te noemen. Je kunt deze plaat horen in onderstaande trailer, die tevens de kwaliteit van de cutscenes van de game goed laat zien. Overigens is de achtergrondmuziek, die je het grootste deel van de game zal horen, gewoon prima voor elkaar.
