The Fast And The Furious: Tokyo Drift

Een jaar of zes geleden brachten onder andere Paul Walker en Vin Diesel een ware hype op gang. Illegale straatraces en (vooral door gebrek aan lef om ook daadwerkelijk aan die races mee te doen) het zo veel mogelijk toevoegen van te dure plastic onderdelen op je auto werd meer dan een trend. Je \'ride\' \'pimpen\' werd een begrip, zelfs als je \'ride\' een Daihatsu Cuore was. Gewoon verchroomde spinners eronder en je was de man.

Natuurlijk konden videogames niet achterblijven en een stroom tuner-games werd losgelaten op de markt. Nu in de nadagen van deze hype komt het spel gebaseerd op de film The Fast And The Furious: Tokyo Drift. Alhoewel het begrip \"gebaseerd\" hier op z\'n ruimst gebruikt moet worden; behalve enkele auto\'s die je uit de films zal herkennen is er niets gebruikt waardoor de films en de game met elkaar verbonden zijn. Dat klinkt in eerste instantie vreemd, maar waarom zou je Vin Diesel, Ludacris, Paul Walker of Tyrone in de game verwerken als de ware hoofdrolspelers van roestvrij staal, aluminium en carbon zijn gemaakt?

Voordat je een strakke snelle bolide in elkaar mag knutselen, zal je eerst een auto moeten kopen. Er zijn verschillende soorten auto\'s te koop, deze worden onderscheiden door hun aandrijving en plaatsing van de motor. Deze twee factoren hebben invloed op hoe de auto zich gedraagt in bochten, wat de topsnelheid is en hoe snel hij optrekt.
Waar westerse games voornamelijk met handige statistiekjes komen bij het beslissen over welke auto nu geschikt is, toont deze game alleen de soort aandrijving, de plaatsing van de motor, het gewicht van de auto en hoeveel paardenkracht je straks onder je rechtervoet hebt zitten.

Als je hebt besloten welke heilige koe het beste bij jou past kun je hem in de garage gaan aanpassen. Wat mij direct opviel was dat vinyls, verf en window-tinting gratis waren. Hierdoor kun je al je geld uitgeven aan tuning, en toch een auto rondrijden die past bij de power die onder de motorkap schuilgaat. De reden hierachter werd snel duidelijk. Ten eerste kun je vinyls van diverse Namco-figuren op je auto plakken. Denk bijvoorbeeld aan Kazuya uit Tekken of Nightmare uit Soul Calibur.
Ten tweede zijn de races vrij pittig. Waar je bij concurrerende titels nog van een lichtelijke uitdaging kunt spreken, krijg je in deze game vaker een blik op de achterbumper van je tegenstander dan omgekeerd.

Het racen voelt erg solide aan. Hoewel je nog altijd kan en mag spreken van een zuivere arcade-racer, gedragen de auto\'s zich zichtbaar anders in diverse situaties. Een zwaardere auto heeft bijvoorbeeld wat moeite met optrekken, maar schiet ook verder door in drifts. Je krijgt echt het gevoel dat je met 1800 kilo metaal en kunststof aan het scheuren bent en niet een stukje papier maché.