Kororinpa

Tom (Pitom)
De komst van een nieuwe console, in dit geval de Wii, wordt vaak vergezeld met een ware tsunami van matige games. Om een graantje mee te kunnen pikken van de kortstondige maagdelijkheid van een console brengen ontwikkelaars schaamteloos korte, incomplete of geforceerde titels uit. Voorbeelden hiervan zijn schietspelletjes waarin het vuurwapen bestuurd wordt door de Wiimote, terwijl ze verder van elke vorm van kwaliteit of originaliteit onthouden zijn. Daarnaast zijn er ook nog de games die meer lijken op een korte demonstratie van wat er mogelijk is op de Wii, dan een produkt dat voor de volle prijs de winkels uit zou mogen liggen. Omdat de besturing met de Wiimote nog nieuw is, en dus fris aanvoelt, worden deze games ondanks hun beperkingen alleraardigst verkocht. Bij het horen van het concept van Kororinpa vreesde ik al voor een spel dat in de laatstgenoemde categorie valt. Zal deze titel daadwerkelijk een middel zijn om snel wat klinkende munten te verdienen? Of ben ik te voorbarig geweest en hebben we hier wel degelijk met een leuk spelletje te maken?

De besturing
Kororinpa maakt gebruik van een bekend en al veel vaker uitgevoerd concept. Door de speelvelden te kantelen wordt een balletje in beweging gebracht, welke het doel aan het einde van het level moet zien te bereiken. Deze manier van spelen kennen we onder andere van de Monkey Ball serie en zal net zoals bij games als Super Monkey Ball: Banana Blitz geschieden door de Wiimote te kantelen. Je hebt de levels dus letterlijk in je hand. Een game als deze valt of staat grotendeels bij de besturing. Als deze namelijk ook maar iets te (on)gevoelig is of onnatuurlijk aanvoelt, dan zul je binnen de kortste tijd uit pure frustratie de Wiimote uit het raam slingeren, gevolgd door het in tweeën gebroken schijfje van Kororinpa. Gelukkig heeft men met zorg aan de besturing gewerkt: de omgevingen draaien op een natuurlijk wijze met de bewegingen van de Wiimote mee, en de bal reageert op zijn beurt weer uiterst realistisch op de almaar kantelende ondergrond. Frustraties veroorzaakt door het spel zelf treden nauwelijks op; het is dikwijls het gevolg van je eigen onkunde als het balletje weer eens noodlijdend in de afgrond verdwijnt.

De levels
Hoe goed de besturing ook is, deze kan pas goed tot haar recht komen in goed ontworpen levels. Aanvankelijk viel dat een klein beetje tegen; je deed namelijk niets meer dan de omgevingen steeds een klein beetje kantelen om kristallen te verzamelen en uiteindelijk het einddoel te bereiken. Daarentegen kwam het later voor dat je daadwerkelijk het gevoel krijgt omgevingen zelf te bewegen, in plaats van op een hele indirecte manier een balletje vooruit te laten rollen. Zo moet je op den duur de controller regelmatig een kwartslag draaien, waarna muren ineens de ondergrond vormen, en andersom. Ook moet je soms het level kantelen om beweegbare platformen door de zwaartekracht jouw kant op te laten komen. Dit soort elementen in de levels geven de besturing met de Wii pas echt meerwaarde, en hadden eigenlijk nog wel verder toegepast mogen worden. Er had namelijk best wel een beetje meer ingezeten dan men er nu heeft uitgehaald. Bovendien worden de levels nooit echt moeilijk, waardoor je ze vrij gemakkelijk achter elkaar afwerkt.

Graphics en muziek
Eén van de grootste problemen waar een groot deel van het huidige aanbod aan games voor de Wii mee te kampen heeft, zijn de vaak ondermaatse graphics. En ook Kororinpa oogt, hoewel kleurrijk, nogal onappetijtelijk. Het aantal thema\'s waartoe de verschillende levels behoren is gering, waardoor ook op het gebied van grafische variatie nogal wat aan te merken valt. Op de audio heeft men meer zijn best gedaan, wat overigens ook van wezenlijk belang is. De concentratie die bij dit soort games is vereist, komt immers het best naar boven door pakkende doch rustige muziek. Daarom is er een breed aanbod aan achtergrondmuziek, met voornamelijk jazz-achtige melodietjes. Zet Masters of Hardcore eens op als je wilt weten hoeveel invloed muziek op je spelprestaties kan hebben.

Kort en mager
Tot nu toe is de review behoorlijk positief, maar helaas kleeft er toch nog een groot nadeel aan deze game, hij is namelijk veel te kort. Er zijn 45 levels, waar je zonder veel inspanning binnen enkele uren doorheen bent gerold. Door in elk level een extra moeilijk te verkrijgen groen kristal te verzamelen speel je nog een handje vol bonuslevels vrij. Ook heb je nog de optie om elk level in spiegelbeeld te spelen. Het zijn wat krampachtige pogingen om de levensduur een beetje te verlengen, en erg geslaagd zijn ze niet. Wat voor de meeste gamers waarschijnlijk echter nog het grootste gemis is, is het ontbreken van een leuke en uitgebreide multiplayer modus. De enige optie die er is, is de mogelijkheid om tegelijkertijd door een level te rollen en te kijken wie als eerste het doel bereikt. Dit terwijl de Wii bij uitstek geschikt is om leuke multiplayer modi mogelijk te maken.