Superman Returns

Als klein jochie was één van de eerste tekenfilms die ik bewust zag Superman. Hierin nam Superman het op tegen een leger gigantische robots, sloopte hij ze vakkundig, zocht de bron van al dit kwaad op die en passant ook Lois Lane had ontvoerd, en redde de wereld én het meisje.

Zo\'n 20 jaar later heeft Superman nog altijd een bepaalde magie voor mij. De serie Smallvile kan me niet zo boeien, maar als ik er langs zap blijf ik hangen. Het blijft toch Superman. De jongste film, Superman Returns, vond ik niet zo goed, maar ik heb hem toch tot twee keer toe bekeken, want het blijft toch Superman. Op de één of andere manier doet de magie die jeugdsentiment heet je een heleboel misstappen vergeven.

Dat die magie niet oneindig sterk is, bleek wel toen ik de DVD met daarop Superman Returns: The Videogame in mijn Playstation 2 laadde. Natuurlijk zat ik met een grijns op mijn gezicht toen ik de verpakking open rukte en het Supermanlogo onder de envelop vandaan kwam. En natuurlijk groeide diezelfde grijns tot onmenselijke formaten toen ik de controller oppakte om voor het eerst de Man Van Staal te besturen. Medische hulp was zelfs bijna geboden toen Jor-El, Supermans biologische vader, tot mij sprak en mij vertelde dat ik kon vliegen.
Na de eerste tutorialmissie vertrekt Superman naar zijn vernietigde thuisplaneet Krypton omdat hij heeft gehoord dat er nog overlevenden zijn. Nadat hij ontdekt heeft dat al z\'n soortgenoten toch behoorlijk naar de eeuwige jachtvelden vertrokken zijn, gaat hij terug naar huis. Onderweg wordt hij ontvoerd en naar War World gebracht, waar je als gladiator tegen allerlei buitenaards gespuis mag knokken.

En tijdens dit arenagevecht wordt pijnlijk duidelijk waar dit spel tekort schiet. Superman is te sterk. Geen enkele tegenstander is echt moeilijk om te verslaan, en bovengenoemde grijns veranderde al gauw in een onmetelijke geeuw. Als laatste moet je de leider van War World, Mongul, in een direct gevecht verslagen hebt, besluit Superman hem te laten leven, en z\'n reis naar aarde voort te zetten. Mongul zweert (natuurlijk) wraak.

Terug op aarde beginnen de problemen vrijwel direct als Metallo aanvalt. Ik bedoel hier niet de problemen voor de mensen of Superman, maar de problemen voor de game. Het spel speelt namelijk als volgt: je krijgt een serie vijanden die steeds iets moeilijker worden, maar nooit echt een uitdaging vormen. Als je dat eenmaal gehad hebt, krijg je de eindbaas die zoals een echte boss-battle betaamt een speciale tactiek vereist om te verslaan. De tactiek is vaak enorm voor de hand liggend, waardoor de eindbazen ook niet echt een uitdaging vormen.