The Godfather

Roy
Qua vechten en schieten is de game erg origineel uitgewerkt: je richt op een vijand met L en dan lock je de vijand (vergelijkbaar met Zelda). Als je er dan naartoe loopt kun je ‘m vastpakken met R of slaan met de analoge sticks, hier geen buttonbashen dus, maar stickswingen. Schieten begint hetzelfde, je lockt op een vijand en dan kun je schieten met R. Groot verschil met andere games is dat je naast het locken ook nog eens apart kan richten om bijvoorbeeld je vijand in z’n been of schouder te schieten. Dit is vooral erg handig als je mensen wilt afpersen, je doet ze veel pijn, maar ze blijven wel leven. Op het moment dat je vijanden genoeg verzwakt zijn kun je zo overigens ook executeren, breek hun nek, schiet ze door hun hoofd en wurg ze. Het kan allemaal, en er zitten nog achievements aan vast ook!

Helaas is niet de complete besturing goed uitgewerkt, want waar het combatsysteem perfect werkt, werkt het autorijden voor geen meter. De auto zwabbert van links naar rechts en de camera hangt veel te laag achter de auto. Tel daarbij op dat de drawdistance vrij klein is, en er dus regelmatig ineens tegenliggers aan je bumper kleven, en je hebt een klein frustratiepuntje te pakken.

<\/center>

Die drawdistance is overigens niet het enige jammere aan de graphics want die zijn voor de hele game maar matig en zeker niet Xbox 360 waardig. Op papier hebben de graphics dan wel een upgrade gehad in vergelijking met de Xbox-versie, maar er is niet echt iets van te zien in de game zelf. Om deze reden (plus het feit dat de Xbox en PS2 nog maar twee tientjes kosten) heeft de 360 versie helaas niet echt een meerwaarde ten opzichte van de eerder uitgekomen delen. Erg zonde natuurlijk want games als Just Cause en Fight Night Round 3 hebben laten zien dat multiconsole games prima een next-gen versie kunnen hebben als er genoeg aandacht aan besteed wordt.

We komen nu ook een beetje op het punt dat de game een stuk minder leuk wordt. In het begin word je overrompeld door de sfeer en kun je nog wel door de mindere graphics heen gamen, maar langzamerhand gaat de game je toch een beetje tegenstaan. Het grootste probleem van de game is namelijk de eentonigheid; alles komt eigenlijk op hetzelfde neer. Je praat met wat characters en deze sturen je door naar andere characters (aan de andere kant van de stad!) en deze sturen je weer terug. Uiteindelijk mag je dan wat mensen neerschieten of wat dingen opblazen, maar daar blijft het wel bij. Ik kreeg er een beetje een goedkoop collect-a-thon platform gevoel van, hetzelfde dat ik bij Psychonauts kreeg. Het verhaal van de game is ook verder niet bijster boeiend en slechts de enkele keer dat er iets uit de films gebeurt denk je ‘wow, cool’, maar dat is snel voorbij.