UNO

Morthill
De meeste mensen zijn wel bekend met het kaartspelletje pesten. In dit spel begint iedere speler met zeven kaarten en is het de bedoeling als eerste deze hand leeg te spelen. Meestal doe je dit door te zorgen dat je tegenstanders er wat langer over doen door hen kaarten te laten pakken. Het probleem met pesten is dat de regels niet echt standaard zijn; iedereen speelt weer met een variatie wat vaak tot menig ongenoegen en discussie leidt. Er is gelukkig een kaartspel wat veel op pesten lijkt, maar waar wel standaard regels voor zijn. Het spel waar ik het over heb is UNO en van dit spel is inmiddels de langverwachte versie beschikbaar voor de Xbox 360.

UNO voor de Xbox 360 is gewoon exact hetzelfde als het normale kaartspel. Er zijn vier spelers die het tegen elkaar opnemen. Iedere speler begint met zeven kaarten en je moet er zo snel mogelijk van af komen. In de standaard regels - er zijn variaties - werkt dat vrij simpel. Er zijn standaard kaarten oplopend van nul tot tien in vier verschillende kleuren. Daarnaast zijn er ook de pestkaarten, deze zorgen dat de persoon na jou twee of zelfs vier kaarten moet pakken of een beurt over moet slaan. Ook kun je het spel de andere kant op laten gaan of je verandert de kleur van de kaarten die opgelegd moeten worden. Je moet namelijk standaard kleur bekennen, tenzij je een kaart hebt met hetzelfde nummer. Als een speler uit komt krijgt deze punten op basis van hoe hij is uitgekomen en hoeveel kaarten zijn tegenstanders nog hebben. De speler die het eerst de van te voren afgesproken score haalt wint.

De house rules waar je mee speelt kun je ook aanpassen, opdat je wat leuke variaties op het standaard spel speelt. Zo kun je zeggen dat als een speler geen kaart kan opleggen uit de ronde ligt of je kunt instellen dat pestkaarten, zoals twee pakken, over elkaar heen gelegd mogen worden. Hierbij tellen de strafkaarten gewoon door. Zo kan het dus voorkomen dat je zelf begint met die kaart en vervolgens de pech hebt dat iedereen hem heeft en je dus acht kaarten moet pakken.

Naast deze aanpassingen op de standaard regels is er ook een extra deck gratis te downloaden ter ere van het 35 jarig bestaan van UNO. Een potje met dit deck is erg feestelijk. Er is confetti op de achtergrond en de muziek is erg plezierig. Er is ook een extra kaart toegevoegd, namelijk de 35. Als een speler deze kaart oplegt klinkt er een feestelijk geluidje en moet de persoon na hem een vijf of een drie opleggen. Kan hij dit niet, dan moet hij een kaart pakken en moet de volgende dat doen. Dit kan er wel eens toe leiden dat je meerdere rondjes alleen maar kaarten pakt omdat niemand een drie of een vijf pakt. Bloedirritant dus als je aan je laatste kaart toe bent.

De vraag is dan nog natuurlijk, is de game ook leuk om te spelen? Het antwoord daarop is ja en nee. Nee omdat de singleplayer erg saai is; de computer is traag in opleggen van kaarten. Daarbij, als je toch gaat kaarten zonder menselijke tegenstanders kun je net zo goed patience gaan spelen. Ja omdat de multiplayer geweldig is, zeker als je met vrienden speelt is het eigenlijk net zo leuk als in het echt kaarten. Zo kun je soms beginnen met spelen en na een tijdje realiseer je je dan dat je alweer bijna vier uur bezig bent. Ik spreek hier uit ervaring.

Een oordeel geven over UNO is dan ook erg lastig. Aan de ene kant heb je de fantastische multiplayer en aan de andere kant de oersaaie singleplayer. Als je een hekel hebt aan gezamelijk spelen kun je deze game dan ook beter niet downloaden, maar als je het leuk vind om een potje te kaarten dan moet je deze game gewoon hebben. Hij kost maar 400 Microsoft points en is daardoor ook nog goed geprijsd. De community is in ieder geval aanwezig op FOK!.