Mario Power Tennis

Mario Power Tennis voor de GBA is een gekke game. Allereerst is de naam misleidend omdat Mario eigenlijk helemaal niet belangrijk is en het gewoon gaat om je eigen character. Daarnaast is de game in het begin behoorlijk suf. Ik wilde de game na een uurtje spelen ook simpelweg een krappe voldoende geven, maar zoals je waarschijnlijk al gezien hebt, het is een dikke voldoende geworden. Ik zal proberen uit te leggen waarom.

Laten we beginnen met het verhaal: dit begint enorm traag. Pas na een half uur ofzo begint je eerste echte wedstrijd. Bovendien zijn de conversaties behoorlijk langdradig en niet \'Nintendo-grappig\', een groot gemis als je kijkt naar de conversaties in bijvoorbeeld Mario & Luigi. Maar goed, als je uiteindelijk kunt beginnen aan de wedstrijden gaat het spel pas echt los. Binnen no-time heb je de besturing door (en zijn ook niet veel knoppen natuurlijk) en win je jouw eerste wedstrijden. De wedstrijden lopen allemaal lekker soepeltjes en langzamerhand worden de tegenstanders vanzelf steeds beter; de oplopende moeilijkheid is perfect gedoseerd in deze game. Ook word je zelf steeds beter aangezien je ervaringspunten krijgt waarmee je bepaalde statistieken kunt verbeteren. Je kan ervoor kiezen een gebalanceerde speler te worden, of een enorme krachtpatser met een snoeiharde service. Een soort van RPG-element dus.

In de gehele verhaallijn speel je enkel tegen gewone mensen, behalve als je eenmaal tenniskampioen bent. Dan word je uitgenodigd om tegen Mario te spelen (hij is ook de geheime tennisprof waarover de hele tijd gesproken wordt) en dat was het wat Mario betreft. Hij heeft dus vooral z\'n naam uitgeleend aan de game, en dat is toch eigenlijk wel een beetje jammer voor de echte Mario fans onder ons.