Pac-Pix

Verhaaltje
Het verhaal van de game is erg simpel. Iets met spookjes, magische inkt, Pac-man en een boekje waarin de hele meuk gevangen zit. Jij mag met je magische pen (ja, dat plastic prulletje) Pac-Man helpen de spookjes te vangen. Aangezien het een puzzelgame-achtig iets is maakt het verhaal natuurlijk geen hol uit, maar wat achtergrondinformatie is altijd leuk.

Het idee achter de game
Het spelconcept is ongeveer even simpel als het verhaal: alle interactie vindt plaats via het touch screen. Als je een Pac-Mannetje tekent dan komt deze tot leven en houdt ook de vorm die je gemaakt hebt. Erg grappig, ik heb al de grootste gedrochten over het scherm zien crossen. Er wordt vrij soepeltjes omgegaan met je tekenkunsten: al snel wordt een lijntje geaccepteerd als zijnde een Pac-Man. Gelukkig maar, want in het heetst van de strijd heb je geen tijd om gestileerde kunstwerkjes neer te pennen. Naarmate je vordert krijg je andere vormen tot je beschikking die je in kunt zetten om de spookjes te lijf te gaan. Tot nu toe ben ik pijltjes tegengekomen die je kunt gebruiken om spookjes die zich verschuilen op het bovenste scherm naar beneden te knallen en bommen die je voornamelijk kunt gebruiken om muurtjes op te blazen. De game is opgedeeld in twaalf hoofdstukken die ieder weer bestaan uit vijf of zes bladzijdes. Over iedere bladzijde doe je maximaal iets van twee minuten. De bedoeling is om alle spookjes op te eten binnen de tijd en met een beperkt aantal pac-mannen. Heb je alle spookjes opgegeten dan mag je door naar de volgende bladzijde, wat dus eigenlijk het volgende level is. In ieder even hoofdstuk is een soort van eindbaas te vinden die op een speciale manier gepakt moet worden.

Matigheid op audio-visueel gebied
Grafisch gezien stelt de game niet veel voor. Nou hoef je bij een puzzelgame ook
geen grafische prachtwerkjes te verwachten, maar bij Pac-Pix heeft Namco het wel erg simpel gehouden. Het is allemaal fijn functioneel maar daar blijft het dan ook bij; nergens heb je het idee dat ze hun best hebben gedaan om toch wat leuks met de graphics te doen. Een ander punt van kritiek is dat het bovenste scherm eigenlijk alleen maar gebruikt wordt om de score en de statistieken weer te geven. Af en toe lopen er wel spookjes rond of neemt Pac-Man er eens een kijkje maar dat kan ook allemaal zonder tweede scherm.

Ook bij het geluid krijg je het idee dat het alleen maar is toegevoegd omdat er nu eenmaal iets uit de speakertjes moet komen. Dat is ook wel zo, maar doe dan iets meer variatie in de nummertjes die te horen zijn: één standaard deuntje is toch wel erg mager en begint flink te irriteren na een tijdje. De geluidseffecten zijn wel prima, vooral omdat je zo nu en dan hoort dat ze gebaseerd zijn op oude Mac-Man-geluiden, en dat is altijd wel okay.

Tekortkomingen
Terug naar de inhoud van de game. Tja, ik weet het niet zo met Pac-Pix. Het is prachtig om je eigen creaties daadwerkelijk tot leven te zien komen en er zitten leuke gameplay-elementjes in. In ieder hoofdstuk kom je weer wat nieuws tegen, maar dit is zo weinig dat het geheel toch een beetje goedkoop, leeg en kaal aanvoelt. Je bent constant bezig met tekenen en dat is het dan ook wel een beetje. In het begin van een bladzijde is het even puzzelen hoe je de spookjes moet opeten maar als dat eenmaal duidelijk is raas je vrij snel door de game heen. Ik heb Pac-Pix nu een weekje gespeeld en heb tien van de twaalf hoofdstukken gehad. Nu is de game nog leuk omdat je steeds even moet puzzelen om erachter te komen hoe je de situatie gaat aanpakken. Als je echter alle hoofdstukken hebt gehad zul je je plezier moeten halen uit het opnieuw spelen van hoofdstukken en het verbeteren van je scores. En daar zit een heel groot probleem van Pac-Pix: het is een leuke puzzelgame maar absoluut geen high score game. Het kan me geen hol interesseren hoeveel Pac-Mannetjes ik heb moeten tekenen om alle spookjes te pakken te krijgen en hoeveel tijd ik daarvoor nodig had. Daarbij heb je ook nog dat je niet op ieder moment je score kan zien wat een groot deel van de spanning wegneemt. Bij andere high score-games zoals Yoshi\'s Touch & Go weet je precies hoe je er voor staat en kan je precies zien wanneer je de highscore hebt. Bij Pac-Pix zie je dat pas na afloop.

Na openen beperkt houdbaar
Pac-Pix heeft dus een erg beperkte houdbaarheid. Dat er maar één game mode inzit draagt ook niet erg bij, een time attack of iets dergelijks zou toch wel leuk zijn. Niet dat ik daar persoonlijk op zit te wachten (ik ben niet zo\'n time attack gamer), maar ik kan me voorstellen dat veel gamers er plezier mee zouden hebben. Dit alles zou nog wel te accepteren zijn als je voor Pac-Pix niet het volle pond hoefde te betalen. Polarium is bijvoorbeeld ook vrij beperkt en kost dertig euro. Pac-Pix ligt echter voor veertig euro of meer in de winkels en wat je daarvoor krijgt is wel heel, heel erg mager. Met een uurtje of tien heb je het allemaal wel weer gezien. Niet dat ik iets tegen games heb die tien uurtjes duren, Prince of Persia is een prima voorbeeld van een korte maar krachtige game. Maar als het dan zo\'n korte game is wil ik wel iedere seconde verwend worden. Het probleem van Pac-Pix is dat het in een categorie games valt die het van hun replaywaarde en pure speeltijd moet hebben. De enige die in de tien uur af en toe met een open mond rondloopt is Pac-Man zelf, de speler zal niet met verbazing de verschillende hoofdstukken doorwerken.