Winnie de Poeh en het knaagje in zijn maagje
Het Honderd Bunder Bos is prachtig nagemaakt en ziet er even vrolijk en kleurig uit als de tekenfilms van Poeh. Je begint het spel als Poeh en Govert komt je al snel uitleggen wat de bedoeling is. Meteen valt hierbij op dat de stemmen overeenkomen met die uit de echte tekenfilm. Of je de stemmen hoort in het Nederlands of in het Engels ligt aan de keuze die je hebt gemaakt toen je het spel opstartte. Bij ieder avontuur wordt uitgelegd wat de bedoeling is (meestal zorgen dat het cadeautje van de jarige ook daar terecht komt). Je vriendjes staan her en der verspreid in het bos en wanneer je met ze praat geven ze duidelijke hints over wat je moet doen. Zo kan Knorretje bijvoorbeeld zeggen dat je een stok nodig hebt en dat je die misschien wel bij Teigetje kunt vinden. Op naar Teigetje dus. Soms liggen objecten die je nodig hebt in een hoekje dat beschermd wordt door bijen. Gelukkig weten beren dat ook bijen van honing houden! Dat wordt honingpotten zoeken dus. Om het geheel niet te moeilijk te maken worden vriendjes en belangrijke voorwerpen aangegeven met een cirkel van zilveren sterretjes.
<\/center>
Het bos is verdeeld in ‘schermen’ en telkens wanneer je van het ene scherm naar het andere loopt, moet het spel laden. De laadtijd is gelukkig heel kort, maar omdat het zo ontzettend vaak is gaat het al snel irriteren. Deze tussenschermpjes worden gelukkig wel aangepast aan het figuurtje dat je aan het besturen bent, dus er is nog enige vorm van afwisseling.
Terwijl je zo door het bos loopt, op zoek naar voorwerpen, knort het maagje van onze vriend Poeh nog steeds en zoals iedereen weet trekt een dergelijk hels kabaal al snel Lollifanten aan! 
Govert weet echter dat Lollifanten niet tegen het geluid kunnen van knappende ballonnen dus telkens wanneer je achterna wordt gezeten zorgt Govert ervoor dat ergens in het scherm een ballon te vinden is. Snel zoeken dus voordat de Lollifant je te pakken krijgt.
Knorretje heeft zo zijn eigen manier om Lollifanten en Woezels af te schrikken. Hij trekt namelijk enge gezichten als de beste. Wanneer je een van deze enge wezens tegenkomt start het Enge Gezichten Spel. Hierbij worden knoppen op het scherm getoond die jij als speler dan zo snel mogelijk moet indrukken. Vreemd genoeg is het tempo hiervan dusdanig hoog dat het bijna moeilijk is voor een ervaren speler. In vergelijking met de rest van het spel is dit volledig uit balans.
<\/center>Ook Teigetje weet wel raad met Lollifanten en Woezels. Hij mag natuurlijk niet stuiteren, want dat geluid zou alleen maar meer Lollifanten aantrekken, dus in plaats daarvan moet hij proberen langs ze te sluipen. Maar oh wee als ze Teigetje horen!
Het laatste vriendje dat je mag besturen is Iejoor. Iejoor schrikt heel snel en je zult zien dat telkens wanneer je Iejoor bestuurt, hij net zal schrikken. ’t Is ook wat he? Eigenlijk komt dit wel goed van pas want op de rug van een rennende ezel is het goed vlinders vangen. Gelukkig voor Iejoor komt hij geen Lollifanten of Woezels tegen. Bofkont!
Goed, alle gekheid op een stokje. Is het spel nou eigenlijk leuk genoeg? Het vreemde is dat Disney aan de ene kant een prachtige omgeving heeft nagebouwd waarin alle vriendjes rondlopen, die we uit de Poeh avonturen kennen. Aan de andere kant wordt de wereld eigenlijk nauwelijks benut. Het spel is in elkaar gezet alsof het voor volwassenen is: Een opbouw in moeilijkheidsgraad, met relatief ‘weinig’ herhaling (ieder avontuur kom je een stukje verder in het bos). Kinderen vinden herhaling echter helemaal niet zo erg getuige de Teletubbies en hier had Disney iets slimmer op kunnen inspelen. De vijf avonturen zijn namelijk in ongeveer 4 uur uit te spelen voor een normale ervaren gamer. Uiteraard zal een jonger persoon er langer plezier aan beleven, maar het is hoe dan ook redelijk snel voorbij. Ook de minigames zijn niet heel uitgebreid. Koekjes zoeken in telkens dezelfde twee veldjes is weinig afwisselend.
