CD: Jenny Lane - Monsters

De naam Jenny Lane (echte naam: Jenny Willemstijn) doet bij veel mensen geen belletje rinkelen. Toch is de zangeres absoluut geen groentje. Ze heeft in 2007 de Talent Night (een grote talentenjacht voor beginnende zangtalenten) gewonnen en ging vervolgens naar het Amerikaanse Harlem om daar een optreden te geven in het legendarische Apollo Theatre, waar tevens The Jackson 5 heeft gespeeld. Terug in Nederland kwam ze al snel in de band van Anouk, maar vond het tijd voor een solo-album. Het solo-album is er nu en heeft de naam Monsters.




Bij een eerste luisterbeurt merk je meteen al dat Jenny gezegend is met een prachtige stem. De liedjes zijn stuk voor stuk voorzien van een heerlijk ritme. De muziek zou je romantisch kunnen noemen om bij te zwijmelen, maar dan toch weer op de dansbare manier. Geen schuifelmuziek, maar up-tempo dansmuziek. Haar stem doet alleen wel erg veel aan Ilse DeLange denken. Bij sommige nummers hoor je dezelfde uithalen en soms zelfs dezelfde Ilse deLange-achtige melodieën. Het country-achtige nummer Something Beautiful is hier een goed voorbeeld van.

Bij het nummer You vergeet je de Ilse DeLange-invloeden en weet Jenny een fantastisch nummer neer te zetten. Het nummer heeft een typisch romantische tint en zorgt voor spontane vlinders in je buik. Als je naar de rustige nummers luistert, voel je dat haar stem iets met je doet. Naarmate het album vordert, wordt het tempo rustiger en gaat Jenny even richting de soul met het nummer Moon Falling. Het een-na-laatste nummer, Woopsy Daisy, is echter vreemd gekozen. Het nummer begint, niet als de eerdere nummers rustig, maar snel en krijgt zelfs op de achtergrond een zachte electrobeat mee. Woopsy Daisy had beter aan het begin van het album gepast, omdat Jenny de rustige vibe net te pakken had. Desondanks klinkt het Katy Perry-achtige nummer niet verkeerd en heeft het enige singlepotentie. Afsluiter Johnny is een stuk rustiger en geeft een waardige afsluiting aan een goed debuutalbum van Jenny Lane.




Jenny Lane heeft een gave, ze kan je met haar stem betoveren. In het merendeel van de nummers gebeurt dit ook (met als hoogtepunt You), maar soms komt het iets te dicht in de buurt van Ilse DeLange. Het zou jammer zijn van haar stem als ze vergeleken zou worden met een andere artiest.
Het album kent vele afwisselingen tussen pop, soul en zelfs een beetje electro-poppy in Woopsy Daisy.

Voor ieder wat wils dus op het album van Jenny Lane. Een veelbelovend talent waarvan we de komende jaren nog veel gaan horen. Het enige puntje van twijfel is dat de sound soms te veel lijkt op eerdergenoemde artiest. Desondanks is het album zeker een aanrader en ook één die je vaker op zal zetten.


Label: T2 Entertainment Releasedatum: 25 september 2009
Waardering:
Kijk voor meer muziek in MUZ.