CD: Muse - The Resistance
Een ding wat bijna zeker is, is dat de plaat veel discussie kan opleveren. Niet alleen visueel (kijk maar naar de cover) maar ook muzikaal levert Muse namelijk een kleurrijk palet af. Een Muse dat een beetje voor iedere fan is lijkt het wel. Maar levert deze splitsing niet teveel problemen op? Kan Chopin of Saint-Saëns naast gierende distortion gitaren staan en overgaan in R 'n B? Vloekt dit op een gegeven moment niet met elkaar? Moet Muse een nieuwe Queen worden of moet Muse richting snoeiharde rock manoeuvreren? Op The Resistance probeert de band de diepe split te maken, een blessuregevoelige onderneming.
Bij de opener en leadsingle 'Uprising' begint het hart van menig liefhebber harder te kloppen. Die gitaren, die vette riffs, distortion en effecten. Dat pompende synthesizersample, dat groeiende crescendo en die soepele bruggetjes. Dit klinkt als een bekende rockende Muse, die de hitgevoeligheid combineert met een ruig geluid. 'Resistance' zal misschien even schrikken zijn voor deze liefhebbers, hitgevoelig wordt er doorgetrokken naar poprock. Zuiver, clean en overgeproduceerd, zonder ballen, zonder scherpe randjes. Het luidt het geluid in waar menigeen niet aan had gedacht, Muse en R 'n B. Muse en Timbaland-achtige strapatsen? Jawel, in 'Undisclosed Desires' is Muse even Justin Timberlake en is tevens de eerste track waarin Matthew Bellamy geen gitaar of piano aanraakt. Maakt de band hier dezelfde fout als Chris Cornell al eerder deed? Om het nog gekker te maken speelt Matthew Bellamy in 'United States of Eurasia' op de piano een stukje Chopin. Iets wat prima past in de track, maar wat tevens aangeeft dat Muse qua stijlen als een dronken automobilist over de weg heen zwalkt. Daar kan je ook heelhuids vanaf komen, maar gevaarlijk is het wel. Net zo gevaarlijk om in deze track een Queen van de 21e eeuw te worden of om een saai intermezzo als 'Guiding Light' af te leveren.
In de tweede helft wordt de samenhang een stuk groter en keert het drietal zelfs terug naar Origin Of Symmetry met 'Unnatural Selection'. Snerpende of raggende gitaren, beukende percussie en scifi-synths. Het luide geluid zet door in 'MK Ultra' en gaat via 'I Belonged To You' over in een prima slotstuk, het symfonische drieluik 'Exogenesis'. Een klassiek getinte apotheose waaraan ongeveer 40 muzikanten hebben meegewerkt.
Al deze stijlen passen echter op de één of andere manier wel bij Muse, want bombastisch, melodieus en een tikje bijzonder blijft het allemaal. The Resistance is een album voor bijna iedere Muse-fan geworden, voor ieder wat wils, maar eenieder zal ook snakken naar meer. Want sommige stijlen komen er bekaaider van af dan andere. Muse laat hier in elk geval zien dat het flexibel en niet bang voor experimenteren is.
Label: Warner Music Releasedatum: September 2009
Waardering:
Kijk voor meer muziek in CD's.
