CD: Florence and The Machine - Lungs

Joost Melis (Pink_Floyd)

Haar debuut Lungs werd onlangs genomineerd voor een respectabele Mercury Prize. Frontvrouw Florence Welch van haar band Florence + The Machine vierde dit door haar kleren te gaan opvouwen. Althans, dat was haar eigen versie op de website van de Mercury Awards. Geeft al een beetje aan dat we hier met een niet alledaags iemand te maken hebben. Een beetje loopy, prettig gestoord en met vreemde denkbeelden misschien? De teksten op het debuutalbum volgen deze lijn in elk geval wel. Is deze nieuwe hype uit Engeland een gerechtvaardigde?

De tweede single 'Dog Days Are Over' (eind 2008 al uitgegeven als single) opent de deuren van Welch haar ziel en trekt je mee naar binnen. Aanzwellende en duistere indie-pop sluiten je in, haar briljante en schelle stem wordt op je afgevuurd en je kan geen kant meer op. Een rustig intermezzo laat je even ademhalen, maar de intensiteit neemt al snel het roer weer over. De deuren sluiten zich en vervolgens zit je voor drie kwartier gevangen in de krochten van de ziel van Florence Welch. Dat dit absoluut geen straf is, bewijst ze overduidelijk door middel van dertien steengoede tracks.

'Rabbit Heart (Raise It Up)', haar eerste single, gooit er wat meer tempo en meeslepende melodie in. Referenties als Kate Bush, Sinead O'Connor, Björk en Thea Gilmore borrelen naar boven, zowel qua intonatie als muzikale ondergrond. Haar donkere kant toont ze onder andere in de teksten van 'I'm Not Calling You A Liar'. "And I Love You So Much, I'm Going To Let You Kill Me" zingt ze haast alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Florence bezingt haar onderbewustzijn alsof haar leven zich afspeelt in een spannende thriller waar dood, bloed, angst, doodskisten en geesten een grote rol spelen. De soundtrack levert intense, grimmige, desolate of sardonische muzikale noten aan, die haar diepzinnige tekstuele uitspattingen ondersteunen. Maar welke sfeer Florence + The Machine ook neerzetten, melodieus, meeslepend en roerend blijft het.

Welch breekt met dit album door succesvolle muur heen die Duffy, Adèle en Amy Winehouse hadden opgebouwd met hun retrogeluid. Florence is een rechtvaardige hype die spannende en hedendaagse indie-pop weer op de kaart zet. Regelrechte topplaat! Ze staat met haar band dit jaar op Lowlands, enige nadeel is dat ze tegelijk geprogrammeerd staat met Calexico, wat dan weer een lastige keuze met zich meebrengt.

Label: Island Releasedatum: Juli 2009
Waardering: