Concert: M Ward in Tivoli
Een stoffig en schijnbaar verlaten stadje wordt de plek van bestemming. De enige plek waar nog teken van leven is, is de lokale bar. Opgetrokken in Southern-style aankleding, veel hout, hoge krukken, paar gammele stoelen en tafeltjes, country-artibuten aan de muur en een stel tv's die geluidloos de sportkanalen tonen. Op het kleine podium komt een band op, vijf mannen waarvan drie een hoed dragen en er één een volle baard heeft. De zanger heeft een vriendelijk en net voorkomen. Het zijn geen jonge honden meer, maar kerels die al wat bagage hebben van het leven.
Waarschijnlijk onbewust riep M Ward deze sfeer op gisteren op de houten planken van poppodium Tivoli. De zaal was donker, de sfeer rustig en er was ruimte voor fantasierijke tochten door de muziek van het vijftal. Vanaf de eerste noten waan je je in een Amerikaans barretje; de doordringende americana van 'Chinese Translation' zoeken zich een weg door de zaal en een korte gitaarsolo in country-stijl maken de setting en sfeer af. De bijna 20 nummers die M Ward voordraagt spelen zich ineens niet meer af in Utrecht, maar in het verlaten zuiden van de VS. Het melodieuze en meeslepende 'Rave On' van het laatste album Hold Time wordt vroeg in de set ingezet. Op de voet gevolgd door 'Epistemology' met hoekige uithalen en meer pit uit de speakers.
Ward trapt vervolgens weer op de rem en laat enkele breekbare en dromerige nummers uit zijn oeuvre horen. De sfeer blijft nog steeds overeind staan en het publiek is (gelukkig) doodstil als het volume van de muziek zakt. Er wordt weinig gecommuniceerd met de zaal, met een kort "hello" en "how are you all doing" moet je het doen de eerste helft van de set. Helemaal niet erg, want de prachtige en rustgevende stem van Ward komt nog beter zingend tot zijn recht. De band is goed op elkaar ingespeeld, maakt weinig fouten en schakelt moeiteloos over van het ene naar het andere nummer, ook als er een verzoek ingewilligd wordt ('Let's Dance'). Vlagen Calexico of 16 Horsepower komen voorbij gedurende het optreden, maar de stem van Ward blijft ondanks dat hij vrij gewoon lijkt een apart kenmerk van de muziek. Hij draagt iets van sereniteit en kalmte met zich mee die zich uit in de muziek. Ook als hij tijdens de toegiften (hij komt twee keer kort terug) alleen op het donkere podium staat, trekt hij je mee zijn verhalen in, maar stelt je meteen gerust. Een liedjessmid die weet hoe een optreden omgezet moet worden naar gevoel. Of het nu het meer opbeurende 'Never Had Nobody Like You' is of het melancholische 'Sad, Sad Song'. De overdracht is doordringend, en pas nadat de lichten langzaam aangaan in Tivoli bevind je je weer in Nederland in plaats van Amerika. Indrukwekkend!
Locatie: Tivoli Releasedatum: 4 juli 2009
Waardering:
Kijk voor meer muziek in CD's.
