CD: Sophia - There Are No Goodbyes

Joost Melis (Pink_Floyd)
In 2004 leerde ik terloops Sophia kennen, geen schone deerne ditmaal maar iets dat ook overvloeide van schoonheid. De setting was perfect: een regenachtige herfstnacht waarin de regendruppels schuin naar beneden neerstortten, zichtbaar gemaakt door de schijnsels van de lantaarnpalen aan weerszijden van de weg. Een heerlijke relaxstoel om in weg te zakken en een flink glas single malt whisky erbij om het af te maken. Toen kwam 'Oh My Love' voorbij op een radiostation. Een melancholisch, aangrijpend en duister herfstplaatje pur sang. Ook de plaat People Are Like Seasons bleek bol te staan van dergelijke sentimenten met tracks als 'Swept Back' die dwars door je ziel sneden.


Het is een kenmerkende eigenschap van hun muziek, die melancholie en trage composities waar verdriet en hoop als een knoop aan elkaar vast zitten. Het is een pad dat de band al meermaals bewandelde, zodanig zelfs dat de rulle grond zichtbaar is en de planten en het gras plat getrapt zijn op deze gebaande paden. Men zou dan verwachten dat een nieuwe plaat van Sophia ook eenzelfde route zal volgen.

Onlangs heeft Sophia hun catalogus uitgebreid met het nieuwe album There Are No Goodbyes. De cover (een lege, pas verlaten kamer) straalt meteen de vertrouwde eenzaamheid en pathos uit, het titelnummer is gedrapeerd met de zwaarmoedige stem van Robin Proper-Sheppard, maar slaat na een donker half minuutje plotsklaps over naar hoger tempo en verraadt iets van een opbeurend toetsenriedeltje tussen de hoopgevende teksten. Zou Sophia dan een andere weg in zijn geslagen?


Het blijkt mee te vallen achteraf, want ondanks dat enkele tracks voller gearrangeerd zijn en een drukker geluid laten horen is de sfeer nog altijd melancholisch en zijn relationele problemen wederom de rode draad. Aan de ene kant een geruststelling, omdat dit geluid nu eenmaal zo verdomd goed bij de band en het stemgeluid van Proper-Sheppard past. De keerzijde is echter dat het album niet mag verdrinken in de bekende sfeer. Het heeft hoogtepunten nodig om zichzelf drijvende te houden. Over het algeheel is het een prima plaatje met mooie liedjes, vol breekbaarheid en zielenpijn, maar er staan net wat te weinig uitschieters op de plaat om het tot een fantastisch album te maken. Uitschieters die je meteen kippenvel geven, uitschieters die je gedachten meenemen naar een pijnlijke herinnering, uitschieters die je verdriet voeden. Afsluiter 'Portugal' is er wel zo één, een spookachtig klankbeeld met hartverscheurende bijwerkingen dat helaas weer zo voorbij is. Ook 'Obvious' steekt het hoofd boven het meeslepende maaiveld uit. 'Heartache' gaat dan helaas weer net iets te traag om je mee te slepen naar de krochten van de geest van Proper-Sheppard.

Al met al houdt Sophia zich aan hetzelfde pad, maar dit betekent niet dat het uitzicht er minder mooi op geworden is, het had echter met een beetje meer herfstkleuren nog mooier kunnen zijn.

Label: The Flower Shop Recordings Releasedatum: 15 juni 2009 Waardering:

Kijk voor meer muziek in CD's.