CD: Clem Snide - Hungry Bird
Wel valt op dat de albums van Clem Snide steeds rustiger lijken te worden. Barzelay solo is een man met zijn gitaar, en Clem Snide kruipt daar steeds meer naartoe. Geen covers meer waar Christina Aguilera van feedback uit elkaar valt.
Ook op Hungry Bird bewijst Barzelay weer dat hij een weergaloos liedjesschrijver is. Wel jammer is dat op vorige albums de gevoelige subtiele teksten in de muziek een meer ruigere tegenhanger hadden, maar Hungry Bird dat lichtelijk mist. De dynamiek ontbreekt soms. Daarmee is het album op het eerste gehoor een stuk minder catchy.
Clem Snide weet in ieder geval wel de luisteraar te boeien in het openingsnummer, 'Me No', de tragische overslaande stem van Barzelay (altijd vol van charmante foutjes) met een even simpelere als dreigende gitaarriff met steeds meer nadruk om aandacht concurreert. Steeds harder blaast het nummer, steeds harder.
Het album gaat daarentegen de omgekeerde weg. Het heeft een meer jazzy uiterlijk dan de typische singersongwriter meets rock 'n roll stijl van eerdere Clem albums. Niet onaardig, maar wel even wennen. Neem nu 'Born A Man', of 'Hum'. Beiden heupwiegende tracks waarbij het met de ogen dicht gezongen vibrato van Barzelay gekruist wordt met jazzy tikken en schuiven van de drummer. Echt spannende muziek heeft echter meer contrast nodig, hoe mooi de arrangmenten en teksten ook zijn.
Op zich is er niks mis echt mis met het album, allemaal erg sfeervol, alleen staan er wel erg veel van dit soort nummers op. Terwijl het aantrekkelijke van Clem Snide toch het onvoorspelbare is. Zong hij niet zelf "I love the unknown"?
Geen slecht album, maar het kan beter, verrassender, puntiger. Het twijfelt soms te veel tussen fijngevoelig en dat rauwe randje. Waarom niet alles, Clem/Eef? Geef ons alles...
Label:Freeworld Releasedatum:9 maart 2009
Waardering:
Kijk voor meer muziek in CD's.
