Concert: Adele in de HMH
Een lange wacht na het voorprogramma volgde, maar om 21.20 kwam de goedgemutste jongedame het podium op. Ze werd bijgestaan door een negen koppige band, waaronder 4 strijkers en een orgel. Met een ontwapenende glimlach, een snel "hello" en een zwaai zette ze nog wat rusteloos 'Cold Shoulder' in. Adele was erg zenuwachtig zei ze even daarop. Nog nooit had ze voor zo'n groot publiek opgetreden en het was een speciale avond voor haar. Reden om een foto te nemen van de hele zaal met de lichten aan bleek later. De gierende zenuwen waren niet te merken in haar eerste nummers. Die zette ze simpelweg vocaal fantastisch weg. Het geluid was sowieso heel erg goed afgesteld. De duidelijk hoorbare en dikke baslijnen onder de nummers gaven het een swingender elan. Ook de percussie achter plexiglas kwam kraakhelder door. De live-setting en het goede geluid maken de tracks van 19 nog meer de moeite waard. 'Right As Rain' maakt de grootste sprong vooruit in deze setting.
Als Adele alleen op het grote podium staat keert de intimiteit weer even terug. 'Daydreamer' op akoestische gitaar en 'Best For Last' op basgitaar waren breekbaar en verfrissend tegelijk. De zanglijnen die Adele ogenschijnlijk zo makkelijk neerzet, zijn van grote klasse. Haar bereik en volume is enorm en haar klanken vullen de HMH met gemak, en ook nog zo zuiver als kristal.
Naar eigen zeggen maakten haar zenuwen haar wat minder praatgraag, maar stil was ze evenmin. Als een enthousiast kind in een snoepwinkel vertelde ze soms bijna huppelend van blijdschap korte anekdotes. Ook haar "tweelingbroer" Paul de Leeuw werd nog even opgezocht tussen het publiek en het nummer 'Make You Feel My Love' werd aan hem opgedragen.
Het materiaal van haar debuutalbum werd afgewisseld met een half nieuw nummer (de laatste helft was ze nog niet tevreden over) en enkele covers. Vooral 'Many Shades Of Black' van The Raconteurs komt in souluitvoering erg goed uit de verf. Sam Cook's 'That's It, I Quit, I'm moving On' en een uitvoering van Etta James haar 'Fool That I Am' vulden de ruimtes tussen het 19-materiaal op. De verwachte afsluiter was natuurlijk 'Chasing Pavements'. In het totaal 70 minuten volgemaakt met een dijk van een stem, frivole charme en een zeer goede liveband. Een tevreden Adele en een tevreden publiek als resultaat.
