DVD: Mirrors

Kiefer Sutherland is een man met een image. Na enkele kleine films breekt hij definitief door in de filmwereld als vampier in de film the Lost Boys. Snel hierna volgde grote kaskrakers zoals Young Guns en Flatliners. Na een hele reeks matige films te hebben afgeleverd kreeg Kiefer het aanbod van zijn leven: De rol van Jack Bauer in de televisieserie 24. Hier kreeg hij wereldfaam en veel (h)erkenning van de televisiekijker. Het imago van Sutherland is geboren: Een koude, ruige vechter met een ruwe korrel in zijn stem. Er ging veel tijd in de serie zitten en de acteur verscheen weinig meer in films. Toch is hij regelmatig op de achtergrond voorbij gekomen, waarvan zijn drie minuten durende rol in Taking Lives en goed voorbeeld is. Maar ook deze film viel aardig tegen. Een ander verhaal is de sterke aanwezigheid van Kiefer in de blockbuster Phone Booth, als scherpschutter aan de telefoon.
De eerste film waarin Kiefer tussen en na de opnames van 24 veel verscheen was de matige the Sentinel. Nu, twee jaar na de film, is de film Mirrors uitgekomen. Kan Sutherland het beter bij televisie houden of is de film toch een pareltje?




“I feel like I’m not looking at the mirrors, but like the mirrors are looking at me.”

Ben Carson (Kiefer Sutherland) woont bij zijn zus Angela (Amy Smart) in New York. Ben is alcoholist en dit is de reden dat hij Angela om hulp heeft moeten vragen. Zijn vrouw Amy (Paula Patton) verbiedt hem ook nog maar een dag langer bij zijn zoon en dochter te zijn, wat hij niet op prijs stelt. Om zijn vrouw en kind te onderhouden heeft Ben nu een baantje als bewaker. Na een baan als politieagent is Ben toe aan een rustig baantje. Om toch nog een beetje in de blauwe uniformenhoek te blijven, wordt hij een bewaker van het uitgebrande warenhuis Mayflower. Van het beveiligingshoofd hoort hij dat de persoon die Ben’s baan eerst had, Gary, een obsessie had voor de spiegels in het pand. Dagelijks zat hij uren te poetsen alsof zijn leven er vanaf zou hangen. Nu hij op brute wijze is omgekomen, is het de taak aan Ben om zich over het lot van de spiegels te bekommeren.
Ben zijn eerste twee avonden beginnen al onstuimig. Gillende stemmen, vuur en mysterieuze handafdrukken. Als Ben op de tweede ronde aandachtig naar een spiegel kijkt, ontbrandt hij spontaan en ligt hij op de grond te kronkelen van de pijn. Maar...Alleen de spiegel laat vlammen zien. Als de vlammen spontaan ophouden, begint Ben aan zijn geestelijke toestand te twijfelen. Is er iets mis met hem of zijn het de spiegels? De nachten worden erger en langzaam maar zeker nemen de spiegels Ben zijn leven over. Langzaam wordt duidelijk wat er in de Mayflower is gebeurd en waarom Gary de spiegels zo schoon wilde houden. De spiegels rusten niet. Niemand is meer veilig. Ze willen maar één ding. ‘Esseker’.



“They're everywhere!”

Spiegels zijn overal. Winkelruiten, waterspiegelingen, drinkglazen, bestek, overal wordt je geconfronteerd met jouw alterego. Dit bijzondere feit valt je pas echt op als je er over nadenkt of als je de film hebt gekeken. Dit feit hebben de scriptschrijvers gretig gebruikt en Alexandro Aje heeft als regisseur goed rekening gehouden met reflecterende objecten. Van simpele dingen zoals een glimmend tafeltje en ook grappige vondsten zoals de tekst in Amerikaanse zijspiegels: ‘Objects in the mirror may be closer than they appear’.
Je wordt een ruime anderhalf uur geobsedeerd door de spiegels en reflecties die je in de wereld van Mirrors tegenkomt. Maar ook nadat je de film hebt afgezet blijft de obsessie bij je. Je let toch iets meer op reflecterende voorwerpen. Na het kijken van de film kijk je de rest van de week gegarandeerd anders naar de spiegel.
De effecten zijn leuk gemaakt. Je schrikt je af en toe te pletter door een leuk foefje die met de spiegel wordt uitgehaald, maar je zit ook te gruwelen in je stoel bij bijvoorbeeld de openingsscene. Naast een verhaal dat goed weg te kijken valt, zijn de personages van bijna iedereen fijn om naar te kijken. Ben, Ben zijn zus, Ben’s familie, het klopt gewoon.

“Damn it!”

De film is in zijn geheel niet geweldig. Zonder flink te spoileren is er te vertellen dat het einde aardig tegenvalt. Een bepaalde gebeurtenis rond het einde van de film zorgt er voor dat de geloofwaardigheid die je door de hele film op de koop toe nam, volledig verdwijnt.
Ook Kiefer Sutherland is een ietwat verkeerde keuze geweest voor de rol. Als je de acteur nog niet zo goed kent, heeft hij wel een goed uitgesproken mimiek en krachtige stem. Maar als je de serie 24 kent, dan krijg je af en toe het gevoel dat je kijkt naar een speciale aflevering met Jack Bauer. Het dreigen met een pistool, de bekende ‘Damn it!’-uitspraak en de gewelddadige uitspattingen lijken wel vreselijk veel op Kiefer’s televisiekarakter. Dit is toch een valkuil van Sutherland geweest voor deze film. Hetzelfde gebeurde ook in the Sentinel: Hij valt terug op Bauer.



Al met al is het geen verkeerde film. Er zitten aardig wat schrikmomenten in en tot het einde is het een heerlijke wegkijker. Mocht je een avondje lekker willen griezelen (met consequenties voor je badkamerrituelen), pak dit filmpje even mee.


Label: 20th Century Fox Home Entertainment Releasedatum: april 2009 Kijkwijzer:
Waardering film: - Waardering extra's:

Wil je lekker doorpraten over deze of andere films?
Kijk dan even in Film, Tv & Radio