CD: White Lies - To Lose My Life...
De ommeslag in bandnaam ging gepaard met een gedraaide muzikale windrichting. Een koude, gure oostenwind stak de kop op en de muziek die voortvloeide uit hun breinen was donker, zwartgallig, bombastisch en van hoge dichtheid. Het is dan ook niet gek dat referenties als Joy Division, Editors, Interpol, The Killers en Depeche Mode je om de oren vliegen. Doomwave uit de jaren tachtig met in de verte nog een sprankje hedendaags genoegen.
Het debuutalbum van de groep bevat dan ook geen frivole deuntjes, opbeurende teksten en huppelende melodieën. Het tegendeel is waar: zwaarmoedige teksten die over de dood, verdriet, verlies en andersoortige depressieve zaken verhalen. Dit alles gedrapeerd over een dikke laag bombast, Sisters of Mercy eighties synths, kerkorgels, donkere gitaarriffs en lage bas. Ook de podiumpresentatie is in passend ensemble. Vorig jaar stond het trio in gitzwarte kleding op het Charlie-podium van Lowlands en al scheen de zon, je voelde de donkere wolken opstapelen.
Nieuw is het allemaal niet en muzikale déjà vu's dienen zich meer dan eens aan. Zowel tekstueel als muzikaal presenteert White Lies zich als een mix van eerder vernoemde gelijkenissen. De band doet dit echter op een erg verdienstelijke manier, al ontstaat soms de twijfel of het allemaal wel gemeend is en geen totale act. Desalniettemin produceerden de heren in het begin van 2009 al een album dat vele malen de cd-speler in zal verdwijnen, begeleid door een rokerige single malt whiskey.
Label: Polydor Datum: Januari 2009 Waardering:
