CD: Guns N' Roses - Chinese Democracy

Joost Melis (Pink_Floyd)
Het was de running gag van de muziekindustrie het afgelopen decennium, de "terugkeer" van Guns N' Roses. In den beginne leek het nog serieus te zijn en op redelijke termijn te kunnen gebeuren. Maar de verhoudingen in de band lagen zo scheef dat Slash en Duff McKagan het al snel voor gezien hielden. Een nieuwe Guns N' Roses begon pas eind jaren negentig vorm te krijgen en in 1999 kwam er zelfs een single uit, 'Oh My God' dat terecht kwam op de soundtrack van 'End of Days'. De geruchtenmolen over de langverwachte opvolger Chinese Democracy ging toen weer draaien. Met muzikanten zoals Robin Finck (NIN), Buckethead, Dizzy Reed, Chris Pitman, Bryan Mantia (Primus) gingen er jaren voorbij alvorens het uiteindelijk uitkristalliseerde naar een volledig studio-album. Vijftien jaar (!) na het debacle The Spaghetti Incident ligt er een nieuwe G N' R in de platenbakken. Wie had dat verwacht?!


Dr. Pepper in ieder geval niet. De frisdrankfabrikant had gewed dat iedere Amerikaan een gratis blikje kreeg als Chinese Democracy voor het eind van dit jaar in de winkels lag. Dat zijn potentieel meer dan 300 miljoen blikjes. Naast Dr. Pepper hadden velen het niet verwacht en de verwachtingen waren ook niet meer zo hooggespannen als voorheen. Nu heerst meer de vraag of het geen farce is.

De opener en titeltrack van dit immer uitgestelde album begint veelbelovend. De rauwe stem van Axl Rose torent nog steeds boven de overdonderende Chinese geluidsmuur uit. Up-tempo refreinen met snerpende solo's en beukende drums trekken voorbij, dit had prima op het eerdere oeuvre van de legendarische band kunnen staan. 'Shackler's Revenge' (al eerder uitgebracht voor de game Rock Band 2) trapt af als Stone Sour en rockt er á la Velvet Revolver verder op los. Derde track 'Better' moet al inboeten qua intensiteit en rockfactor en bij song nummer vier 'Street Of Dreams' wordt de piano al ingezet. Een nieuwe 'November Rain' is het geenszins. De gekwelde Rose kreunt en steunt erop los en levert daarnaast een muzikaal niemandalletje af.


Na een behoorlijk begin gaat het mis, de latin- en popinvloeden op 'If The World' horen niet bij de naam Guns N' Roses. Hetzelfde effect hebben 'There Was A Time' en 'Catcher In The Rye'. 'Scraped' en 'I.R.S' gooien de distortion en passende riffs weer in het verhaal, maar de ontvangers zijn op dat moment de verhaallijn al kwijt. De zeurderige stem van Rose wordt niet langer opgepoetst door geniale rockriffs, solo's en opwindende percussie. Met 'Sorry' lijkt hij uit te halen naar de ex-leden van de band, maar het zou net zo goed een excuus kunnen zijn naar de fans toe voor het uitbrengen van deze plaat. Op het veelbelovende begin na laveert de rest tussen geforceerde standaard stadionrock en zielloze pop (zoals de schrale balad 'This I Love') in. Guns N' Roses stelt na heel erg lang afwachten teleur. Hou het maar gewoon bij het materiaal van 1987 tot en met 1991, dan blijft de legende in ieder geval overeind.

Label: Geffen Records Datum: November 2008 Waardering: