CD: Azymuth - Butterfly
Azymuth is een Braziliaanse electro-funk band die in 1975 zijn begonnen, en hebben sindsdien hun eigen Braziliaanse funkniche ontwikkeld. 'Samba doido' noemen ze het zelf, maar het is gewoon onvervalste funk in de beste Herbie Hancock-traditie. In de meer dan dertig jaar dat ze samen spelen zijn ze nu toe aan de achtste studioplaat. De laatste creatieve uitspatting van dit noest doorfunkende drietal ligt nu in de winkels, heet Butterfly en zal voor een broeierige warmte zorgen die in dit koude, gure seizoen nog wel eens goed van pas kan komen.
Bassist Alex Malheiros, toetsenist Jose Roberto Bertrami en drummer Ivan Conti zijn fan van Herbie Hancock en die bewondering steken ze niet onder stoelen of banken. Het album is vernoemd naar en opgedragen aan diens 'Butterfly', een van Hancocks bekendere compositie waar hij net zoals de Brazilianen jazz, funk en latin met elkaar samen laat vloeien. Butterfly ligt dan ook erg in de stijl van dit nummer, maar doet ook denken aan Hancocks eerdere werk met de Headhunters. En dat is gewoon leuke, fijne luistermuziek. Muziek om bij te ontspannen, muziek om een zomerse cocktail bij te drinken. Niet bepaald muziek die bij dit gure seizoen past, maar een lekkere zwoele plaat. Maar hoewel de muzikanten van Azymuth hun instrumenten prima beheersen, bewijzen ze dat op Butterfly slechts sporadisch.Bassist Malheiros laat bijvoorbeeld op 'Os Cara Le' horen dat hij over een aardig snelle duim beschikt en het geluid van de jazzbass is ook om van te smullen. Een grotere rol dan een lekker loopje hier en daar is hem niet toebedeeld, met uitzondering van een zwak opgebouwde solo op 'Triagem'. Ook de andere muzikanten, waaronder een hele rits gastmuzikanten, komen niet aan soleren toe. De band vlamt niet, en houdt zich jammer genoeg nogal in. Elk nummer mag er zijn, elk nummer brengt het lekkere funky Braziliaanse gevoel met verve over. Maar er steekt geen enkel nummer bovenuit, geen enkel nummer beklijft. De drums zijn ietwat te zacht en te droog geproduceerd. En hoe toetsenist Bertrami en diens Fender Rhodes ook hun best doen op bijvoorbeeld 'Triagem', Azymuth weet de luisteraar niet te betoveren hoe hun held Herbie Hancock dat in een handomdraai wel zou kunnen. En ook al funken deze Brazilianen ook al sinds de jaren '70 en ook al leveren ze wederom een degelijk album af: ze missen net dat ene vonkje waarmee ze de luisteraar in hogere sferen kunnen brengen.
Dat gezegd hebbende: Butterfly is geen vervelende plaat om naar te luisteren. De purist zal zich misschien ergeren aan een nogal dunne en droge productie en hier en daar wat goedkope synthgeluiden, maar slecht is het allerminst. Deze bandjes moeten er ook gewoon zijn. Degelijke, oude Brazilianen die met plezier hun levensgenieterij met behulp van enkele uiterst fijne basloopjes op plaat hebben weten te zetten. Jammer alleen dat Azymuth de remmen niet helemaal heeft los gegooid.
Label: Rough Trade Releasedatum: Oktober 2008 Waardering:
