CD: Five O'Clock Heroes - Speak Your Language

Joost Melis (Pink_Floyd)
Op Eurosonic/Noorderslag 2007 stonden deze heren in een rokerig zaaltje van Huize Maas waar de bierlucht zich in schrale vorm vermengde met zweetdampen van de opgepropte menigte. Toen echter de eerste aanstekelijke noten van het materiaal van debuut Bend To The Breaks werden aangeslagen verdween de warmte en stank en kwamen er energie en vrolijkheid voor terug. Zo'n prima debuut wekt hoge verwachtingen voor de toekomst en na twee jaar zou je een niet te afgeraffelde plaat mogen verwachten.


De tweede cd van Five O'Clock Heroes ligt nu in de schappen, feloranje cover en een sticker met daarop de vermelding van de single en "featuring Agyness Deyn" daaronder. Vreemd dat een hype in de mode-industrie zo prominent vermeld wordt op de cover. Ze zingt dan wel mee op de single 'Who' maar draagt verder weinig bij aan de plaat (en zo lekker is ze nu ook weer niet). Toch zal haar huidige wederhelft bij velen bijval krijgen, maar om nu "featuring the fiancee of Albert Hammond Jr" op de cover te zetten ging misschien wat ver. Neemt niet weg dat ze wel een deuntje kan zingen, maar om over naar huis te schrijven is de track niet. Zo erg als NME (2 uit 10) is de single mijns inziens niet, maar bijzonder is het evenmin, standaard en vrij afgezaagd dekt de lading wel.

En dat terwijl de cd wel degelijk goed van start gaat. 'Judas' is een prima dub-rock nummer in de geest van het debuutalbum. Rammelgitaar, relaxt Sting baslijntje en een galopperende drum erbij. Ook 'New York Chinese Laundry' hopt speels voorbij en doet goede dingen vermoeden. Daarna zakt het kaartenhuis ineen met 'Who', de repeterende zanglijnen van de titeltrack 'Speak Your Language' en de mislukte wannabe Elvis Costello track 'Alice' waarin ook niet erg veel inventiviteit gevonden kan worden. 'Trust' zet weliswaar weer een goede koers in en de dubtrack 'Don't Say Don't' is vrij relaxt, maar het manco aan de plaat blijft de vergankelijkheid. Nummers lijken inwisselbaar, gitaarsolo's en melodielijnen lijken teveel op elkaar en de teksten zullen geen Libris-prijs winnen. Antony Ellis en consorten komen helaas niet in de buurt van hun overrompelende debuutplaat, maar balanceert nu op het randje van een voldoende en een onvoldoende.

Label: PIAS Datum: September 2008 Waardering: