Boek: Lou Ferrante - Bajestijd

Met de bekende tv-serie 'The Sopranos' net achter de rug is er weer meer aandacht en interesse voor de maffia. Zo ook in boekenland. Een nieuwe titel in dit thema is Bajestijd van Lou Ferrante. Volgens de ondertitel Memoires van een maffiaman. Dat wekt wel de interesse, want zelden doen maffialeden een boekje open, behalve dan als de politie ze te pakken krijgt en ze er iets tegenover stelt. Lou Ferrante heeft een andere reden om te schrijven, zo geeft hij in het boek aan. De gevangenis heeft van hem een ander mens gemaakt. Van maffiaman tot schrijver. Zou het een succesvolle carrièremove zijn?

Een jeugd in de onderwereld
Als klein jongetje komt Louie (zoals Lou liefkozend wordt genoemd) al in aanraking met de onderwereld van New York. Hij begint als kleine 'kruimeldief' met het kraken van parkeermeters. Dit gaat langzaam over in het beroven van truckers. De ene keer op aangeven van een vriend uit de onderwereld, de andere keer op aangeven van de truckers zelf die zo hun deel proberen te vangen en hun eigen baas proberen beet te nemen. Met de Italiaanse roots van Ferrante is het onvermijdelijk dat de jonge crimineel al snel bij de maffia belandt. De maffia: de bende die hij als kleine jongen zo geweldig vond. Van loopjongen tot capo, de hele weg wordt afgelegd. Dit maffialeven komt hem uiteindelijk duur te staan. Louie belandt in een zwaar beveiligde gevangenis.

Dat er in de gevangenis eenzelfde maffia-cultuur hangt, is hem al snel duidelijk. De 'bewoners' zijn in groepen verdeeld, gebaseerd op hun afkomst. Zo zijn er de negers, de Chinezen, de blanken en dus ook de Italianen. Langzaamaan beseft Ferrante dat hij eigenlijk niets meer met die wereld te maken wil hebben. Dit besef komt vooral bij hem binnen tijdens een verblijf van enkele weken in de isoleercel. Als hij hier uitkomt, besluit hij dat hij zijn leven wil beteren. Hij begint met het lezen van boeken wat al gauw een onstuitbare verslaving wordt. In no time is hij een belezen man met een brede interesse. Dit maakt dat hij zelfs les gaat geven aan mede-gevangenen in de hoop ook hun leven een andere wending te geven. Naast het lezen begint Louie in de gevangenis aan zijn eerste roman, waarvan hij elk hoofdstuk naar huis stuurt om te voorkomen dat het verloren gaat of in beslag wordt genomen. Louie is Lou geworden.

Stijl
De stijl die Ferrante hanteert in zijn autobiografie is op zich prettig. Het boek is in drie delen opgesplitst, waarbij elk deel in zeer overzichtelijke korte hoofdstukken is verdeeld. In de eerste twee delen kennen alle hoofdstukken een titel. In het derde deel zijn ze genummerd. Ferrante's verklaring hiervoor doet je meteen beseffen dat het leven in de gevangenis anders is. Zijn uitleg voor het ontbreken van echte titels is dat het leven in de gevangenis alleen maar nummers kent: je gevangenisnummer, het aantal dagen dat je al zit, het aantal dat je nog moet gaan...

Sommigen zullen zijn anekdotes humoristisch vinden. Dit komt dan meer door de namen die erin voorkomen die bij de lezer een beeld oproepen dan door het verhaal zelf. Jimmy the Jeweler, Sneaker Pete, Barry the Brokester, Tony the Twitch, Benny the Bug, Tony Pork Chop, we hebben er allemaal wel een beeld bij dat een lach op ons gezicht tovert. Echt lachwekkend zijn de verhalen echter niet. Het is niet meer dan een beschrijving van de wereld van de maffia die we allemaal al wel kennen van series als 'The Sopranos' en films als 'The Godfather'.

De korte hoofdstukken maken dat het vlot weg leest. Daar tegenover staat wel weer een opmerkelijk iets. Hebben wij allemaal geleerd in onze opvoeding nooit jezelf als eerste te noemen in zinnen als 'mijn vrienden en ik', Ferrante hanteert deze regel steevast andersom. Het hele boek door benoemt hij zichzelf als eerste. Op zich klinkt dit niet zo schokkend, toch levert het naarmate het boek vordert wel enige ergernis op. Het roept vooral het beeld op van een egoïstisch persoon. Iets waarvan Ferrante ons juist wil overtuigen dat hij dat niet is. Zijn gekozen schrijfstijl spreekt hem op dit vlak echter steeds tegen. Dit alles als optelsom nemend, komen we uit op een aardige middenmoter en zeker niet slecht voor een debuut. Nu maar hopen dat Lou Ferrante zijn handen 'schoon' kan houden en niet vervalt in zijn oude leventje. Zou er een nieuwe auteur zijn opgestaan en een maffialid verloren zijn gegaan? Only time will tell...


Uitgever: Luitingh ISBN: 9789024523191 Pagina's: 303
Waardering: