Interview: The Zutons
The Zutons, Abi en Sean rechts
Abi, Sean, welkom in Amsterdam! Jullie hebben het er maar druk mee, ik hoorde dat jullie gisteravond nog in Parijs zaten. Wat hebben jullie daar zoal uitgevoerd?
Abi Harding: We hebben twee korte optredens gedaan, ik kan me de namen van de radiozenders niet echt herinneren eerlijk gezegd…en vanmiddag gaan we ook weer op en neer naar Hilversum om daar wat te spelen. Aan het eind van de dag doen we met zijn drieën (met zanger Dave McGabe) nog een instore optreden hier in Amsterdam. Druk bezig met publiciteitsdingetjes dus.
En Russel en Paul hebben even vakantie?
Sean Payne: Jups, die zitten lekker thuis. Maar ik dacht dat Rus dit weekend nog even langs komt, zodat wij hier nog enkele dagen kunnen relaxen in Amsterdam. We houden van Holland, vooral van Amsterdam. De sfeer is zo ontspannen, laidback…maar dat heb je ongetwijfeld vaker gehoord.
En jullie zijn ook vrij populair in Nederland. De keren dat jullie op Pinkpop en Lowlands speelden, ging het dak er af. En nu mis ik de Europese festivals een beetje in jullie tourschema!
Abi: Ja, het is nog niet helemaal officieel, maar in september doen we Nederland weer aan. De Paradiso, of de Melkweg…een van de twee. En dan nog ergens in Nederland.
Tof!
Sean: Ik heb er nu al zin in, Nederland is relaxt. We pakken hier gewoon de fiets, fietsen wat rond…heerlijk. En wat de festivals betreft, we hebben besloten ons eerst op Engeland zelf te richten waar we het in augustus druk mee gaan hebben.
En hoe was Amerika?
Sean: (grinnikend) Interesting.
Abi: (giechelend) Ik heb genoten! Ah, Sunset Boulevard...
Want jullie namen het album op midden in Hollywood?
Sean: Jups, bij de Sunset Sound Studios. Waar The Doors ook hebben opgenomen, en Beck, er zijn zo veel goede albums gemaakt...
Abi: Led Zeppelin!
Sean: Ja, het is gewoon een plaats waar goede albums vandaan komen. En dat is ook waarom we daar naartoe wilden. Een plaats waar goede albums vandaan komen zorgt aan de ene kant voor druk om die natuurlijk te evenaren, maar de vibe die er daardoor hangt zorgt ook voor een extra stimulans. Een grote, beroemde Amerikaanse studio trok ons wel aan en nadat we twee albums in Engeland hadden opgenomen, wilden we wel eens wat anders proberen. We dachten niet dat de platenmaatschappij zo gek zou zijn om het allemaal te betalen, maar dat waren ze dus wel. Dus hadden wij zoiets van, waarom ook niet!
Abi: De gunstige wisselkoers kwam ons natuurlijk ook wel van pas...
Was het wat jullie er van hadden verwacht? Beviel het?
Abi: Ik wist eigenlijk niet zo wat ik er van moest verwachten, maar ja, het was wel een bijzondere ervaring.
Sean: Op verschillende manieren. We hadden eigenlijk geen verwachtingen. Behalve dat we dachten dat we er dat we er één à twee maanden mee bezig zouden zijn, maar dat werden er dus uiteindelijk drie. En doordat het opnemen allemaal wat langer duurde en wat moeizamer ging was de opwinding die er de eerste weken heerste er toch wel eventjes af na een maand. Maar toen het einde in zicht kwam hadden we weer goede hoop dat het gewoon een goed album zou worden, wat toch weer voor een verbetering in de sfeer zorgde...
Abi: Uiteindelijk hadden we het gevoel dat het een goed idee was om naar Amerika te komen, toch weer te pakken.
Dave McGabe en Sean Payne van The Zutons tijdens een klein concertje in de Concerto, 3 juli
Was het erg verschillend om met een Amerikaanse producer in Amerika te werken dan met een Brit in Engeland?
Abi: Ja, compleet. Alles is zo anders in dat land. Het tegenovergestelde misschien wel.
Sean: Het vreemde aan Los Angeles is dat er aan de ene kant zo’n ontzettend laidback-sfeertje hangt, maar dat men tegelijkertijd continu met details, perfectionisme en competitiedrang bezig is. Als we zes uur achter elkaar met een take bezig waren, dachten dat het nu dan eindelijk goed was, was het de normaalste zaak van de wereld om te zeggen dat de eerste take eigenlijk gewoon toch beter was. En het opnameproces duurde in zijn geheel veel langer, wat we ook niet echt gewend waren.
Volgende keer weer, of oost-west, thuis best?
Abi: Ja, misschien wel.
Sean: Mwoah, niet nog een keer in L.A. Dave vond het er niet bepaald leuk.
Abi: Ah, dat viel wel mee. Hij had zo zijn buien. En het was ook zo dat we midden in Hollywood zaten, op de Sunset Strip, precies in het centrum van alles. Dat zorgde wel voor een vreemde sfeer, en was ook wel erg vermoeiend. Dus de volgende keer misschien op het platteland. Of misschien New York.
Sean: Mwoah. Ik denk niet dat we dit nog eens in Amerika moeten doen. Dave vond het niet leuk, en op een gegeven moment werd het ook allemaal te Amerikaans. En je hebt inderdaad toch een beetje het thuisgevoel nodig om je tijdens zo’n opnameproces ook op je gemak te voelen. Als je daar zo lang bent, dan ben je niet op vakantie. Maar je woont er ook niet echt en dat kan een nogal vervreemdend effect hebben na een tijdje.
Maar dat moeten jullie met jullie drukke tourschema toch wel gewend zijn? En gaan jullie een dergelijk vol tourschema nu ook weer volhouden?
Abi: Ja, dat zouden we toch eigenlijk weer willen, maar we willen ook graag tijd overhouden om onderweg aan nieuw materiaal te werken. We zitten trouwens nu wel ongeveer volgeboekt tot aan het eind van het jaar, dus er komen een paar drukke maanden aan.
Sean: Erg vol inderdaad. Er is misschien nog niet veel bevestigd, maar we gaan straks in juli naar Japan. In augustus worden het veel Engelse festivals. In september dus weer richting Europa...en van oktober tot december hebben we ook veel op stapel staan. Maar dat vinden we ook niet erg, daar gaat het namelijk om als je in een band zit. Opnemen, en dan touren om je nieuwe materiaal te laten horen. En omdat we dat zo lang al volhouden, denk ik ook dat we nu een betere band zijn dan we ooit zijn geweest.
En hoe beviel het om voor de eerste keer met Paul Molloy, de nieuwe gitarist, dit album op te nemen? Klikte dat meteen of was het toch erg wennen?
Abi: Het was inderdaad wel erg verschillend. Paul is echt een perfectionist.
Sean: We kenden hem ook al een beetje en de eerste keren tegen het eind van 2007 dat we met hem samen speelden voelde het eigenlijk meteen goed. Het duurde natuurlijk even voordat we over het vertrek van Boyan heen waren, we hebben na zijn vertrek vier maanden zonder gitarist gezeten. Bewust, uit respect voor Boyan. Het is alsof je het uitmaakt met je vriendin, je wilt dan ook niet de dag erna arm in arm met een nieuw meisje gezien worden. Ook wilden we een goede beslissing nemen, dus hebben we lang gewacht totdat we echt verder gingen met Paul.
Abi: En dat klikte toch wel meteen. Zeker gedurende het opnameproces is hij echt deel van de groep geworden. Voor hem was het natuurlijk ook moeilijk om er als nieuweling bij te komen, zeker omdat de rest van de band al zo lang en zo intens samen heeft gewerkt. Je moet aan elkaar wennen, aan elkaars humor, elkaars gedrag, maar hij is enthousiast. Erg enthousiast. En dus ook erg perfectionistisch, in het begin verontschuldigde hij zich keer op keer omdat hij vond dat dit niet goed ging, of dat hij dat verkeerd had gedaan...en hij kon dat in het begin nog moeilijk los laten. Misschien had hij nog erg het gevoel dat hij ons iets moest bewijzen. Maar dat enthousiasme, die drive was ook goed en konden we zeker in de studio in Amerika wel gebruiken.
Het nieuwe album klinkt wat gelikter, wat pop-achtiger. Ook had ik het gevoel dat de saxofoon een wat minder prominente plaats in het geheel inneemt.
Sean: Nee, niet echt. Ik denk juist dat er wel meer saxofoon in zit, maar dat die wat meer in het geheel verstopt zit, en...
Abi: ...en dank je dat je mijn vragen beantwoord! Dat doe je altijd. Ik pik jouw drumvragen toch ook niet in?
Sean: Wat je best mag doen, lieve.
Abi: Maar goed, dat is het een beetje inderdaad. Er zit juist meer saxofoon in dan op onze eerste twee albums bij elkaar, maar de muziek is meer één geheel. Op sommige stukken zitten er bijvoorbeeld vier saxofoons, maar dat hoor je bijna niet en die vallen ook minder op doordat ze zich wat meer in de onderlaag van de muziek bevinden. Wellicht inderdaad een wat minder prominentere rol voor mijn sax, maar ik ben erg tevreden met de muziek op dit album. En wat dat popachtige betreft, Tired of Hanging Around, dat was voor mij ons grote popalbum. Deze plaat is veel muzikaler.
Sean: Veel muzikaler, maar ik begrijp wat je bedoelt. Dit album is wat gelikter en wat strakker geproduceerd dan ons vorige werk wat misschien wat abstracter en onstuimiger was. In het verleden probeerden we datgene wat we live doen, ook op plaat te zetten. Nu begonnen we met dit album met het idee dat we een echt studioalbum wilden maken. En dat is ook gelukt.
De titel van jullie nieuwe album, You Can Do Anything, heeft die nog een speciale betekenis of is dat gewoon de boodschap die jullie de wereld willen meegeven?
Abi: Ik denk dat er wel meerdere betekenissen aan gegeven kunnen worden. De grap is, dat tijdens het praten er over, tijdens dit soort interviews, er af en toe hele nieuwe dingen komen bovendrijven.
Sean: Zo zei iemand gisteren tegen ons dat de titel misschien wel op de muziek sloeg, dat we er van alles mee konden doen. En dat is ook een beetje onze muzikale filosofie, dat we met onze muziek alles kunnen doen. Zoals op dit album, sommige nummers zijn vrolijk, andere duister, het is van alles wat.
Abi: De titel is direct afgeleid van één van de nummers die eigenlijk op het album zou komen, waar we eigenlijk zeker van waren dat die op het album zou komen. Echter, om de één of andere reden heeft die het toch niet gehaald. Maar de titel bleef. En we vonden de positieve uitstraling ervan ook wel toepasselijk.
Sean: Het is in elk geval niet op z’n Amerikaans bedoelt van: You Can Do Anything, Bro!
Abi: Haha, nee, dat zeer zeker niet.
Lees ook de review op FOK! van de nieuwe cd van The Zutons!
