CD: Donna Summer - Crayons
'Crayons' is als een kleurdoos, met krijtjes die van het diepste zwart oplopen naar wit/zilver, met daartussen alle kleuren van de regenboog. Dit is te horen in de diversiteit van de songs op 't album en terug te zien op de cover:
Donna's stem is veranderd in goede zin: voor de luisteraars die haar vooral nog herinneren van 'She Works hard for the Money' en 'Last Dance', klinkt haar nieuwe 'sound' veel volwassener, dieper en misschien zelfs professioneler. Summer lijkt nu 'in total control' te zijn, wat haar eigen instrument betreft.
Of zij ook de controle had over de song-keuze voor dit album, valt te betwijfelen. Weliswaar heeft zij alle twaalf tracks meegeschreven, toch is het vreemd dat het album na "I'm a Fire" een beetje lijkt in te zakken.
Misschien wou Donna een album van twee werelden, zoals George Michael een duo-set uitbracht met één disc 'For the Loving' en de ander 'For the Living'. Respectievelijk ballads en up-tempo songs.
Deze mix is misschien iets te veel om op één album te persen, zoals Summer heeft geprobeerd. Eigenlijk wil je alleen maar up-tempo songs horen met een sterke beat en vloeiende melodieën, als je aan Donna Summer denkt.
Desalniettemin laat het album een bevredigend gevoel achter. Sommige platen moeten 'groeien', voor je gevoel, maar 'Crayons' brengt je meteen in de juiste vibe.
Hieronder een kleine analyse van de songs:
1. Stamp your feet - Clubtrack pur sang, D.S. was duidelijk op zoek naar een hit, en die lijkt zij hier mee te hebben gevonden.
2. Mr. Music - klinkt als een wannabe-Timberland track, lijkt niet helemaal goed uit de verf te zijn gekomen.
3. Crayons - heerlijk nummer, maar klinkt iets te veel als 'Cant hold us Down' van Christina Aguilera
4. The Queen is Back - vertrouwde sound van Donna komt hier om de hoek kijken, zonder dat het vals-nostalgisch wordt. Meezinger.
5. Fame (the Game) - Hypermodern en fris, goeie vocalen, leuke effecten. Geeft het gevoel van een live-concert. Maar dan op een goede manier.
6. Sand on my Feet - Geslaagde, dromerige ballad. Gitaar-, veranda-, wijntje-gevoel.
7. Drivin' down Brazil - Spaanse feeling is goed gelukt, moeilijk voor te stellen dat dit van een oude discoqueen komt.
8. I'm a Fire - Was al vóór de release een clubhit in Amerika, en terecht.
9. Slide over Backwards - Tina Turnerachtige song, maar dan had ik het liever van La Turner gehoord.
10. Science of Love - Rommelige track, klinkt teveel als een Santana 'Game of Love'-liedje.
11. Be Myself Again - Volgens sommigen een 'over the top'-ballad, maar het komt niet over als vals sentiment. Mooi refrein.
12. Bring down the Reign - Drie keer niks. Is dit soms een demo?
CONCLUSIE:
Vier nummers van de twaalf die maar zo-zo zijn, maar geen één track is echt slecht te noemen, op het Afrika-achtige 'Bring Down the Reign' na.
Al met al is dit een comeback-waardig album en lijkt Donna Summer een nieuwe, juiste weg te zijn ingeslagen. Zij klinkt geen moment op een 60-jarige en de producers waar zij mee heeft gewerkt, doen recht aan haar nieuwe imago.
Het enige echte nadeel aan dit album is dat Donna's stem af en toe té "overprocessed" is door de computer. Soms heb je het idee dat het net zo goed Cher zou kunnen zijn. En dat is geen goed teken.
Met dank aan oudwest87 voor de submit!
Label: Burgundy S Datum: Juni 2008 Waardering:
