CD: The Kills - Midnight Boom

Joost Melis (Pink_Floyd)
Muzikale duo's in de man / vrouw-vorm zijn altijd in geweest. Denk aan Vive La Fête, The White Stripes of nu weer Blood Red Shoes. Ongetwijfeld heeft de aantrekkingskracht die er tussen beide geslachten nu eenmaal is daar mee te maken. Zeker als dit overslaat op de muziek. In sommige gevallen is er sprake van een puur zakelijke of artistieke aantrekkingskracht. Dat kan aardig zijn, maar leuker wordt het als de vonken er vanaf spatten. En laat dat bij The Kills nu net het geval zijn.


Of Alison "VV" Mosshart en Jamie "Hotel" Hince nu ooit wel of niet een koppeltje zijn geweest, is niet eens zo relevant. Afgaande op de spanning die er tussen de twee hangt, ben je geneigd om ja te zeggen. Dit was al zo op debuutalbum Keep On Your Mean Side en opvolger No Wow, maar komt op Midnight Boom nog meer aan de oppervlakte. Want nondeju, wat een broeierige atmosfeer zetten de twee hier neer in een een dozijn stuk voor stuk energieke en opzwepende songs.

De vorige platen van The Kills, die een soort van garagepunk met een bluesrandje maken, werden nogal eens vergeleken met bijvoorbeeld The White Stripes, maar dan met vrouwelijke zang. Waarbij de stem van Mosshart vergeleken werd met die van PJ Harvey. Dat klopt allemaal. Of beter gezegd, klopte. Want waar Jack & Meg een beetje ingekakt lijken, daar gooien The Kills alle remmen los. Dit is zweterige passie op plaat. En die PJ-achtige stem? Jazeker, die is er nog. Maar dan wel alle Polly's in één. Mosshart zingt zowel onderkoeld, passioneel, verleidelijk en heeft haar hormonen in haar stembanden gekregen.

Dat levert een plaat op zonder zwakke songs. De fijne wisselzang in 'U.R.A. Fever' opent de plaat al pakkend, de met rokershoest afgetrapte en uiterst dansbare oproep tot een beetje gekte op 'Cheap And Cheerful', het stevig rockende 'Hook And Line', het zijn stuk voor stuk sterke staaltjes. Het kan nog beter, zo blijkt. Want Mosshart heeft nimmer zo op hol geslagen en toch zo melodieus gezongen als in 'Tape Song' of zo opwindend geklonken als in het refreintje van 'Last Day Of Magic'. Haar grootse vorm tilt ook Hince naar grootse daden, want bij zo'n vrouw wil je niet achterblijven. Op de tweede helft van de plaat trappen de twee soms even op de rem, zoals in het onderhuids broeiende 'Black Balloon' en afsluiter 'Goodnight Bad Morning', die zo op de bananenplaat van Velvet Underground had gekund.


Het mag duidelijk zijn dat The Kills zichzelf overtreffen op Midnight Boom. Weinig kans dat er dit jaar veel betere albums binnen dit genre zullen uitkomen. Mosshart & Hince zetten niet één, maar meerdere stappen vooruit op deze plaat en stappen definitief uit de schaduw van al die andere jongen / meisje duo's. Dat die zich voortaan maar mogen spiegelen aan dit duo en we voortaan refereren aan The Kills in recensies. Met zo'n bandnaam kan er maar één conclusie komen: moordplaat!

Met dank aan methodmich voor de submit!

Label: Domino Records Datum: Maart 2008 Waardering: