Film: Street Kings
Nadat Tom Ludlow eerst als held wordt onthaald vanwege de heldhaftige redding van twee ontvoerde meisje, wordt hij al gauw bezocht door een kapitein van internal affairs James Biggs, een rol van de Brit Hugh Laurie (House). Het speciale vice-team waar Ludlow onderdeel van uitmaakt, staat echter onder leiding van de charismatische Jack Wander (Forest Withaker), die zich door middel van leugens en chantage steeds verder opwerkt binnen de hoogste rangen van de LAPD. Zijn baas en collega's lijken Ludlow te beschermen, maar uiteraard is het niet zo zwart-wit als hij denkt. Iedereen is een beetje slecht en eigenlijk is elke agent wel op één of andere manier corrupt bezig. Vanwege de wodka die zijn hersenen aantast en zijn compromisloze houding duurt het even voordat Ludlow zijn ogen opent en zijn werk in het juiste perspectief ziet.
Maar voor het zo ver is wordt er eerst 109 minuten lang een moralistisch goed/kwaad-spelletje met de kijker gespeeld. Zijn de internal affairs agenten ouderwetse matennaaiers of zijn Ludlow en zijn collega's fout omdat ze uit voorzorg met bewijsmateriaal knoeien? Zoals Biggs tegen Ludlow zegt: "If you and Wander keep tearing down the law to go after the devil, what protection will we have when the devil comes after us?".
Gezien het feit dat het verhaal gebaseerd is op een boek van James Ellroy, die ook onder meer de succesvol verfilmde politiethriller L.A. Confidential schreef, moet dit wel een interessant psychologisch schouwspel opleveren. Maar helaas, niets is minder waar. Het lijkt wel alsof de film te graag de nadruk wil leggen op goed versus kwaad-dilemma, dat er vooral aan het einde een reeks twists tegenaan wordt gegooid tot je er helemaal gek van wordt. Maar ook daarvóór was het kwaad al beslecht. Het karakter van Ludlow is zo klassiek dat je je er gewoon aan gaat ergeren. Als regisseur Ayer dan ook nog, om het clichébeeld nog maar wat te versterken, shots van een ondergaande zon achter de skyline van L.A. tussen elke scèneovergang plaatst, kan je Street Kings al haast niet meer serieus nemen. De gastoptredens van een aantal rappers doet het geheel ook zeker geen goed, al toont Common dat hij als één van de weinige wel talent heeft.
Als het nog een ode aan het genre was geweest zou Ayer er misschien mee weg zijn gekomen, maar Street Kings heeft meer weg van een parodie. Nu hoeft originaliteit natuurlijk nooit een criterium te zijn voor een goede film, zeker niet in dit genre. Maar het verhaal is ook gewoon niet boeiend genoeg. Als het dan ook nog eens door het hoge clichégehalte zo voorspelbaar is, wordt het lastig om de film tot het einde uit te zitten.
De actie kan het geheel ook niet meer redden. Er zitten nog wel wat aardige scènes in, maar als het je niets kan schelen hoe het afloopt schiet je daar ook weinig mee op. De spaarzame hoogtepunten bestaan uit een aantal fragmenten met Whitaker die als de 'koning van zijn eenheid' weer heerlijk tekeer gaat, al schiet hij een aantal keer te ver door dat het riekt naar overacting. De geboren sarcast Hugh Laurie geeft als James Biggs nog goed tegengas, maar vooral Keanu Reeves blijft teveel op de vlakte, waardoor zijn karakter nooit boven het stereotype beeld uitstijgt. Gevolg is een oninteressant hoofdpersonage dat een oninteressant, warrig verhaal beleeft. Er zijn genoeg politiethrillers die wel een klassiek karakter met een intrigerend en verrassende plot, de nodige humor en harde actie weten te combineren. Street Kings probeert het succes van films als Training Day te kopiëren, maar faalt hopeloos door de warrige opbouw, middelmatige karakters en een overdaad aan geforceerde plotwendingen.
Label: Warner Releasedatum: 17 april 2008 Kijkwijzer:
Waardering:
