CD: Dream Theater - Greatest Hit (...and 21 other pretty coo

Joost Melis (Pink_Floyd)
Dream zorgt goed voor zijn fans. Vanaf 1989 zijn er maar liefst negen studioalbums, vier livealbums, twee extended plays en zes video releases uitgegeven. Daarnaast is er ook nog een stapeltje officiële bootlegs op Ytsejam Records te krijgen. Eén soort uitgave stond nog niet in het rijtje, maar is er na al die jaren toch: een 'Best of'. Zelfspot hebben de mannen wel, want de titel van het album is Greatest Hit (...and 21 other pretty cool songs) geworden. De kleuren van de letters zorgen er zelfs voor dat de interpretatie van Greatest Shit niet moeilijk te vinden is.


De 'greatest hit' waar Dream Theater het over heeft is gelijk de openingstrack van de verzamelaar, 'Pull Me Under', en dan wel de 2007 remix. 'Pull Me Under' bereikte in 1992 de tiende plaats in de Billboard Single Top 100, maar hoger dan dat kwam de band nooit meer. Dat betekent uiteraard niet dat Dream Theater slechte muziek maakt, integendeel zelfs. De band is terecht al jaren geprezen om hun muzikale kunnen en composities. Niet al het materiaal is echter voor iedereen en er is grofweg een tweedeling te maken, "The Dark Side" en "The Light Side".

De band heeft nu met deze verzamelaar gehoor gegeven aan de fans die of erg veel van het hardere materiaal houden of van het symfonische en ingetogenere geluid. De dubbel-cd is namelijk opgesplitst in die stromingen. Tweemaal elf tracks dienen zich aan. "The Dark Side" bevat onder andere dé hit, 'Lie', 'Peruvian Skies', 'Misunderstood' en 'Endless Sacrifice'. Volop dubbele bassdrums en hakkend gitaarwerk dus. Enkele tracks zijn in single edit aanwezig en ook van 'Take The Time' is de 2007 remix gebruikt.


"The Light Side" bevat de meer melodische songs met pakkende ritmes. Zo passeren 'Another Day', 'The Silent Man', 'Hollow Years', 'Through Her Eyes' en 'Disappear'. Een kant die deze dubbelaar niet belicht is de epische. Waarschijnlijk ook het moeilijkst vatbare werk van hun muziek, die zich eigenlijk het best op de originele albums laat beluisteren. Vandaar ook dat de groep ervoor heeft gekozen om het te laten bij het 'makkelijke' materiaal om mensen kennis te laten maken met hun werk. Mocht de vonk overslaan kunnen ze altijd nog overstappen naar de originele albums.

Veel Dream Theater-fans zullen deze uitgave dan ook naast zich neerleggen. Mensen die van de tweedeling in het hardere en zachtere werk houden hebben er een prima verzamelaar bij en ook het publiek dat nog niet bekend is met het werk van de band heeft een leuke instapper gevonden. En ach, na twintig jaar en negen studioalbums mag er ook best eens een verzamelaar uitkomen.

Label: Atlantic/Rhino Datum: April 2008 Waardering: