Concert: Mark Knopfler
Slow start
De avond wordt afgetrapt met 'Cannibals'. Al is het nummer er eentje dat best kan knallen, Knopfler zelf begint wat timide aan de avond. Het zijn vooral de drums van Danny Cummings die hier naar voren komen. Langzaamaan komt Mark zelf steeds meer in beeld zo blijkt uit het tweede nummer, 'Why Aye Man'. Dit nummer is uitermate geschikt om te zien en ervaren waarom we Knopfler wel een gitaarvirtuoos mogen noemen. Als vervolgens 'Sailing Philadelphia' wordt gespeeld lijkt de machine echt op gang te komen. Als publiek vraag je je wel even af waar de nummers van zijn nieuwste cd blijven, Kill to Get Crimson. De tour zou toch hierop gebaseerd zijn, zoals ook het tourboek doet vermoeden - dit lijkt een ietwat groot uitgevallen inlay van de cd, compleet met songteksten. We klagen echter niet, want ook het eerdere werk mag er wezen en wordt goed ontvangen door de zaal.
Eindelijk is er dan toch eentje van die nieuwe cd, 'True Love Will Never Fade'. Deze song wordt gekenmerkt door de warme klanken van Marks stem, gecombineerd met de rustige muzieklijnen. Een mooi rustpunt, naar zal later blijken. Want zo rond het negende nummer barst de zaal los. Als de eerste klanken van 'Sultans of Swing' worden ingezet zijn velen in de zaal niet meer zittend te houden. Massaal staat het middenveld op. Dat Knopfler dit nummer zo onderhand wel kan dromen, is een feit. Hij speelt het er echter niet minder gepassioneerd om. Vooral de gitaarsolo die hij weggeeft, bezorgt menig fan kippenvel. Wat een vakman! Alleen superlatieven passen hier.
Op dreef
Na 'Sultans of Swing' lijkt de stoommachine echt op gang. Met een vakkundige soepelheid worden de nummers gespeeld, ze vloeien in elkaar over. Opvallend is dat Mark nagenoeg voor elk nummer van gitaar wisselt. De roadies hebben het er maar druk mee. Juweeltjes uit het tweede gedeelte van het concert zijn zeker 'Our shangri-la', 'Brothers in Arms' en het afsluitende 'Going Home'. Knopfler mag dan geen showman zijn, bij het verrijzen van een groot rond doek in de vorm van een gitaar lijkt het toch allemaal wat aansprekender te worden. De lichteffecten nemen toe en het komt het geheel alleen maar ten goede. Het leidt nergens af, maar completeert Marks gitaarspel.
Eén ding moet wel gezegd worden: Mark is geen man van lange gesprekken met zijn publiek. De enige keer dat hij de zaal toespreekt, is bij het voorstellen van de bandleden: Guy Fletcher (keyboards en zang), Danny Cummings (drums), Glenn Worf (bas en zang), Matt Rollings (keyboards), Richard Bennett (gitaar) en John McCusker (viool, cittern en fluit).
Voor herhaling vatbaar
Een avond vol virtuoos gitaarspel, donkere stemgeluiden, knallende drumbegeleiding, idyllische viool- en citternpartijen, dit allemaal onder de noemer van 'pure muziekbeleving'. Knopfler en de zijnen weten de zaal met een prachtige herinnering naar huis te sturen. Van zo'n avond kun je eigenlijk alleen maar zeggen dat hij SUPER was. En als je daar dan sterren aan 'moet' hangen, kunnen dat er toch niet minder dan vijf zijn. Voor degenen die deze avond hebben moeten missen: als je een herkansing krijgt de komende jaren, DOEN!
Locatie Ahoy Rotterdam Datum: 31 maart 2008 Waardering:
