CD: Bullet For My Valentine - Scream Aim Fire

Joost Melis (Pink_Floyd)
Goed voorbeeld doet goed volgen, waar men mee omgaat wordt men mee besmet, beter goed gejat dan slecht gevonden en meer van dat soort zinsneden doemen in je op bij het luisteren van de nieuwe Bullet For My Valentine. BFMV tourde een aanzienlijke tijd samen met Trivium en het oervoorbeeld van de metal, Metallica. Het recentelijke releaste album Scream Aim Fire steunt dan ook niet meer op zijn oude pilaar; de emo met metalinvloeden. De heren hebben de pilaar gewoonweg omgedraaid en leunen nu met het geluid zwaar op de metalkant, terwijl de emo-invloeden langzaam naar beneden glijden. Maar is het wel zo goed gejat of een evenbeeld van het voorbeeld?


Bij veel liefhebbers van het hardere beukwerk was BFMV ten tijde van Poison een te zwakke schakel in herrieland. Te emo, te gladjes, te geproduceerd. Persoonlijk kon Poison me op veel vlakken best bekoren, de grunts waren vrij scherp, de gitaarriffs veelal zo strak als Kate Moss in een vacuümgetrokken leerpakje en de drums werden mooi vet aangezet. Die laatste twee eigenschappen zijn op Scream Aim Fire niet verdwenen. Sterker nog, de gitaren zijn zo niet nog strakker en scheuren het vel van je speakers af. Toch bekruipt me bijna constant een 'net niet' gevoel. De eerder vrijgegeven titeltrack en 'Eye Of The Storm' beuken er in navolging van Poison lekker door op het vertrouwde geluid. De overgang naar 'Hearts Burst Into Fire' is even schrikken, het intro en de cleane zang vermoeden niet veel goeds. 'Forever and Always' tapt uit hetzelfde slechte vaatje en bij 'Say Goodnight' was het vat met stinkende meuk blijkbaar van nog mindere kwaliteit. De laatste is een uitermate trieste jaren tachtig ballad waar ik geen goed woord over kwijt kan.


Aan de andere kant bevat de plaat naast de twee genoemde openingsongs gelukkig ook wat sterker materiaal. 'Waking The Demon' is een up-tempo splinterbom, die de lont van 'Disappear' meteen even aansteekt. Naast het prima gitaarwerk op de plaat zijn de schuifjes van de percussie ook fijn omhoog geschoven. Snel, strak en lekker, net als dat blonde wijf van Veronica vroeger. 'End Of Days' en 'Last To Know' klinken daarentegen nogal standaard Bullet For My Valentines en samen met de rukballad en 'Forever and Always' zorgt dit voor een teleurstellend einde. De plaat begint veelbelovend maar laat het met name voor de eindstreep afweten. Misschien was emo toch een beter straatje?

Label: SonyBMG Datum: Maart 2008 Waardering: