CD: These New Puritans - Beat Pyramid
Met titels als 'C 16th. +/-', 'Infinity Ytinifni', 'Mkk3' en kortweg 'H.' komt de tracklist van het album Beat Pyramid van de Britse band These New Puritans nogal vreemd over. Nogal arty, nogal kunstzinnig: vandaar dat ze via modeshows flink aan de weg hebben kunnen timmeren. Of is het misschien gewoon een pretentieus stukje lawaai?De muziek die These New Puritans maken is op zijn zachtst gezegd nogal eclectisch te noemen. Schatplichtig aan de punkband The Fall zeggen de vier heren zich verder te laten beïnvloeden door Frans Kafka. Toch heeft de muziek af en toe eerder wat weg van hedendaagse britpop van Franz Ferdinand en the Kaiser Chiefs, gecombineerd met een vleugje hooligan-house à la The Streets. Vreemde combinatie? Dat is het zeker, en dat een eclectisch mengelmoesje niet altijd even sterk uitpakt bewijst hun debuutalbum Beat Pyramid.
Toch krijgt Beat Pyramid overwegend lovende kritieken. Kritieken die ondergetekende zeker kan begrijpen, het is namelijk niet helemaal duidelijk wat de luisteraar met Beat Pyramid aan moet. Zeker, er staan wat prettig toegankelijke nummers op. Zoals de single 'Elvis', waar een stampende melodielijn handig wordt opgebouwd naar een leuke climax, wat allemaal wel prettig in het gehoor ligt. Het te korte 'C. 16th +/=' doet het ook wel aardig, met een gitaarrifje waar de gitarist van The Arctic Monkeys jaloers op zou zijn. Maar het overgrote deel van de nummers is gewoonweg irritant. Dit komt voornamelijk door de stem van zanger Jack Barnett, wiens accent vooral door het herhalende karakter van zijn uithalen op de zenuwen werkt. En wanneer hij dan tegen het einde van de plaat, op 'Mkk3', eindelijk eens echt probeert te zingen komen we erachter waarom hij zijn tekortkomingen tijdens het grootste gedeelte van Beat Pyramid probeert te maskeren. Met 'Navigate-Colours' begint het laatste en muzikaal gezien interessantste, gedeelte van de cd. Het is een fijne uitgesponnen opbouw van vreemde geluiden waarmee het viertal laat zien de kunst van het ontoegankelijke muzikaal te laten klinken toch echt prima verstaat. Ook ontbreken hier grotendeels de zenuwslopende staccato drums, wat na een half uur toch wel een verademing is.
Beat Pyramid rust op een stevige basis van stampende, jawel, beats. Het album stampt goed door, maar het staccato karakter zorgt er voor dat deze af en toe nogal ontoegankelijke plaat niet altijd even lekker in het gehoor ligt. Dat er eigenlijk geen enkele echt sterke song op staat en dat de zanglijnen een weinig muzikaal karakter hebben laat weinig ruimte over voor een positieve beoordeling. Een eigenzinnig debuut is het zeker en deze hippe Britse band is wellicht nog tot grootse dingen in staat. Maar het pretentieuze Beat Pyramid heeft het helaas net niet helemaal.
Label: Munich Records Datum: 29 januari 2008 Waardering:
