CD: Gary Louris - Vagabonds
Zowel Louris als Olson maakten snel nieuwe vriendjes. Olson met zijn liefde (en inmiddels weer ex liefde) Victoria Williams, Louris doet het op Vagabonds onder meer met Chris Robinson (The Black Crowes) en zelfs Susanna Hoffs (quizvraag van de week: waar kennen we die van?). Chris Robinson tekent voor de productie, en waar Olson spinnewebjes weeft, maakt Robinson van Vagabonds een vlotte schijf. Niet het van-Les-Pauls-zaagt-men-planken werk wat bekend is van The Black Crowes, maar met de ingetogenheid die bij liedjesschrijver Gary Louris past. Vagabonds is echter alles behalve een sombere plaat, integendeel. De nummers zijn divers, van rocknummers , country inslag (bijvoorbeeld steel guitar in 'True Blue' en 'D.C. Blues'), een nummer wat eindigt als gospel dijenkletser ('To Die A Happy Man'), tot een gedragen rockopera ('We Will Get By'), en zelfs psychedelica die een vage Engelse band had kunnen bedenken ('I Wanna Get High').
Zo heeft elk nummer wel een eigen inslag. Daarbij valt de gedetaileerdheid op. In veel nummers zijn het de toetsaccenten die ongemerkt de sfeer neerzetten. Nooit hinderlijk, nooit op de voorgrond. Altijd mooi verstopt tussen de regels door. De arrangementen zijn verzorgd. Louris verloochent zijn historie niet: de typerende arrangementen van The Jayhawks klinken in sommige nummers duidelijk door, misschien wel het duidelijkste in het titelnummer 'True Blue'. Ondanks dat dit motief regelmatig terugkomt, laat Louris zich niet beperken. Bijvoorbeeld in 'Ohama Nights', wat zich juist afspeelt in een hippy-achtige sfeer (niet geheel toevallig met Chris Robinson als producer). Zo experimenteert Louris er stevig op los. 'Vagabonds' sluit wel vaag aan bij The Jayhawks, maar is er geen kopie van. Dat maakt het echter ook geen eenduidige en compacte plaat. Het is meer een verzameling liedjes, voorgedragen door een zoekende Gary Louris en zijn vrienden.
Stiekum hoop ik dat Louris en Olson weer herenigd worden, en weer samen een album maken. Want vakmanschap te over, allebei, maar die magische tweestemmigheid heeft terecht een plaatsje aan het alt.country firmament verworven. Al mag je niet vergelijken, als ik naar Gary Louris luister, denk ik aan The Jayhawks, en mis ik de stem van Mark Olson. Sorry. Soms is 1 + 1 toch 3. Dat neemt echter niet weg dat 'Vagabonds' een aardig en boeiend album is, wat als grootste makke heeft dat het niet eenduidig te categoriseren is, en misschien focus mist. Louris wandelt elke paadje in, en wie een idee heeft waar hij uiteindelijk gaat uitkomen, mag het (hem) zeggen. We mogen in ieder geval meeluisteren.
Overigens, het antwoord op de quizvraag van de week: Susanna Hoffs dartelde in The Bangles (lang vervlogen tijden).
Label Rykodisk Datum: 22 februari 2008
Waardering:
