CD: Simple Plan - Simple Plan

Ergens begin 2002 begon de hype: tiener-punk-pop. Jonge bandjes met grote aspiraties. Acts als Good Charlotte, Sum41, Avril Lavigne en ook Simple Plan brachten in dit jaar hun eerste album uit. Sum41 is inmiddels zo goed als ter ziele. Good Charlotte ging op hun laatste album mee met de stroom en begon met het maken van door de jaren tachtig beïnvloedde pop. En dan hebben we het nog niet eens over Avril Lavigne; die hangt tegenwoordig liever Prada dan een gitaar om haar nek. En nu ook Simple Plan hun derde album uitbrengt, lijkt het eindoordeel daar. Of toch niet?



Just Balls, maar Still Not Getting Any
De grote doorbraak voor de Canadese jongens van Simple Plan was hun debuutalbum No Pads, No Helmets... Just Balls. Waar ze eigenlijk revereerde naar een bekend rugby gezegde, wisten ze vooral de lachers op de hand te krijgen met deze titel. Zes jaar en een olijk album later (Still Not Getting Any 2004) lijken ze dan voor het eerst serieus mee te willen gaan spelen in de muziekindustrie. Simpelweg door hun nieuwe album Simple Plan te noemen, en het eens niet over ongein te hebben.

Holding On aan oude onderwerpen
Op Simple Plan wordt voornamelijk geschreven over het
klassieke poponderwerp liefde en leed. Getuige alleen al de eerste single en openingstrack van het album When I'm Gone. Zanger Pierre Bouvier heeft het in het refrein over "you're gonna miss me when I'm gone". De track is tekstueel gezien redelijk representatief voor de rest van het album. Met songtitels als Your Love Is A Lie, Generation en What If lijken de heren zich wel te willen focussen op serieuzere onderwerpen, maar ziet het er naar uit dat ze hun teeny-poppunk roots nog niet helemaal kunnen loslaten. Dit ondanks dat ook zij inmiddels richting de dertig lopen.



Oud vs. Nieuw
Natuurlijk stond de band er niet alleen voor, en schakelden ze voor de productie een aantal zeer van elkaar verschillende producers in: Dave Fortman (Evanescense, Slipknot) had een flinke lepel in de pap, maar ook de legendarische Max Martin (Backstreet Boys, Kelly Clarkson) en Danja (Fat Joe, Missy Elliot) werden ingeschakeld voor enkele tracks. En dat resulteerde hier en daar in nieuwe geluiden van de band; zowel positief als negatief. Zo worden op Holding On U2 en Linkin Park op een perfecte manier gecombineerd, maar maken ze op Generation een lelijke hiphopachtige uitglijder. De keyboardbeat in deze track staat in schril contrast met de rest van het album waar prettige poprock drums de rest ondersteund. Uiteraard ontbreekt ook op dit album de powerballad niet; op I Can Wait Forever veranderd een rustig piano-intro in gitaargeweld tijdens het chorus. Naast Your Love Is A Lie en Time To Say Goodbye zijn dit de tracks waarin we het oudere geluid van de band herkennen.

Simpel toch
De fans van de band en het genre kunnen tevreden zijn met deze derde werpeling van Simple Plan. De band weet hun oude vertrouwde geluid te handhaven, en tegelijkertijd nieuwe richtingen in te duiken. Soms met succes, en soms ook niet. Veel nieuwe fans zal de band met dit album niet werven, maar voor nu leveren ze met Simple Plan voldoende af om nog even door te mogen gaan.


Label: Atlantic / Warner Music Releasedatum: 8 februari 2007
Waardering: