CD: Heavy Trash - Going Way Out....

Joris (Scylla)
“Cutting audiences to ribbons with dagger riffs fired with sniper-like precision from his atomic-powered Gibson rockabilly blast box!!” zo vermeldt het persbericht wat ingesloten zit bij de nieuwe cd van Heavy Trash:Going way out with Heavy Trash. Het persbericht staat verder vol met superlatieven over gierende gitaren en beukende versterkers, emotionele achtbanen en authentieke rockabilly, gelardeerd met dubbele uitroeptekens. Dit dient natuurlijk allemaal met een korreltje zout genomen te worden. Maar het tekent echter wel de gedachte achter deze vrolijke, gevoelige, scherpe, snelle bluesplaat. Heavy Trash is de naam van het bluesduo wat Jon Spencer vormt samen met Matt Verta-Ray. Samen maken ze felle blues en geen harde thrashmetal zoals de bandnaam wellicht doet vermoeden.


Americana Weltschmerz-blues
En dat is toch mooi, dat er in deze barre tijden van opgepompte overgeproduceerde popkoninginnen, puberaal gefrustreerde emocore en beukende stampie-stampie techno ook nog een markt is voor lekker simpele, ouderwetse gitaarblues. Want daarvoor zijn we bij Heavy Trash aan het juiste adres. Veteraan Jon Spencer, die met zijn Jon Spencer Blues Explosion al internationale succesjes boekte, komt nu met de tweede plaat van zijn sideproject Heavy Trash. Een plaat waarin hedendaagse blues perfect wordt gemixt met nostalgische Southern-Dixie, Americana rockabilly. Er is aardig wat country in te herkennen, sfeervolle rock ‘n roll, maar voornamelijk elementair snerpende, zeurende, opgewekte weltschmerz-blues. Ja, opgewekte weltschmerz blues. Paradoxaal, en iets wat alleen maar op plaat te vertalen valt met behulp van afgeragde stratocasters, opgeblazen buizenversterkers en doorrookte whiskeykelen.


Waden in de Mississipi met een gitaar over je schouder
Neem nu ‘That Ain’t Right’. Een karakteristiek rustig bluesliedje: “One of these days you gonna forget me/one of these days you gonna be free”. Alsof je zo in Louisiana rondloopt, wadend door de Mississipi met de brandende Zuid-Amerikaanse zon op je rug, denkend aan dat meisje dat met de noorderzon vertrokken is. Of het macho 'Way Out'. Daar is de stampende drumkick, de licht overstuurde stem, en de zwaar overstuurde gitaren die met simpele blues rifjes het geheel van de juiste ruwheid voorzien. En als je toe bent aan een vrolijk dansje dan zit je met 'They Were Kings' helemaal goed. Gierende rock ’n roll waarmee je je in een klap weer midden in de jaren vijftig waant.


Ecelctisch microfoongejank en gitaargepiel
Met Going Way Out with Heavy Trash verkennen Jon Spencer en diens kornuit Matt Verta-Ray met overtuigend enthousiasme de verschillende niveaus van de blues. Het is een een heerlijke eclectische blues/rock ‘n roll plaat geworden die de meest geharde rockabillyfanaat tot in zijn ziel zal raken. Ook is het gewoon een heerlijke cd die duidelijk maakt hoe simpel gitaargepiel en microfoongejank tot een ware kunst kan worden verheven. Verta-Ray en Spencer raken met Going Way Out with Heavy Trash meerdere gevoelige snaren.

Label Munich Records Datum: 4 september 2007 Waardering: