Lowlands 2007
Afgelopen weekend smolten, in een uitverkochte editie, duizenden meningen, honderden originele creaties en tientallen muzikale uitingen samen tot één Lowlands. Een plek waar alle denkbare tegenpolen aanwezig zijn en die toch een gevoel van eenheid uitstraalt. Drie dagen lang overheerst het gevoel van liefde, liefde voor muziek en/of voor elkaar. Het Lowlandsgevoel wordt dan ook hapklaar uitgedragen door de slogan "Make Llovv, not war". De eerste tegenstelling is binnen, maar er waren er nog legio te vinden de afgelopen dagen in de polder.
Mensen struinen eenzaam en in zichzelf gekeerd over het strandzand en houtsnippers of vliegen met aangeschoten groepen door de menigte heen. Sommigen liggen uren lang van de zon te genieten in het gras (en er was behoorlijk wat zon dit weekend) terwijl anderen zich verdringen voor het eerste vak in de Alpha. Lowlandsgangers lopen poedelnaakt of met handdoekje rond bij de sauna of kloppen compleet verkleed aan bij de Magneetbar. Daar, en in andere tenten, feesten meutes verder tot in de late uurtjes, terwijl anderen hun tent induiken voor de welverdiende nachtrust. De één zet die tent tactisch neer, de ander flikkert hem in een greppel tegenover de 24-uurstent, whatever floats your boat. Het was wel opvallend hoeveel mensen dit jaar zonder tent of met te weinig onderdelen van huis gingen. Dit jaar verkocht de campingwinkel hun vijfhonderd ingeslagen tenten uit in vijftien minuten!
Een tegenstelling die altijd wel rondwaart op een festival is vies versus schoon: de deodorantbus of een douche, je vochtige bier/zweet/pis/rook/dampend gras-shirt of een kakelverse schone? Dit jaar was een aardige noviteit de toevoeging van een wasserette naast de Grolsch. Ranzige kleren uittrekken, je in een overall steken en lekker doorgaan waar je mee bezig was totdat je kloffie weer lentefris ruikt en helemaal schoon is. Schoon, totdat de chilisaus van je loempia, de mosterd van je broodje rookworst, de satésaus, mayo, curry, bearnaisesaus of je ijs erop druipt. Het moge duidelijk zijn, ook de voedingssector barstte van de tegenstellingen: van broodje frikadel tot broodje gerookte zalm, van patat tot pizza en van kip tandoori tot kibbeling.
Een aanzienlijke voedingsbodem voor tegenstellingen was dit jaar het programma. Dat liet een prachtige mix van stromingen zien en was zo divers dat tegenpolen onvermijdelijk waren.
Oud versus jong?
De oude rocker Lemmy Kilmister gaf met Motörhead een botervette rockshow weg voor een uitgepuilde Grolsch. "We are Motörhead, and we make rock 'n roll!" Simpel en doeltreffend, hard en raak. De jonge honden van The Enemy hielden het ook simpel maar troffen minder vaak doel. Het vroege tijdstip en het rammelige karakter van de nummers brachten de tent niet echt in ontroering, hoe hard zanger Tom ook schreeuwde.
Zwart versus wit?
The Whitest Boy Alive is zo weggelopen uit 'Revenge of the Nerds' en maakte new wave met een folkrandje in de Lima. Ook hier kwam de tent niet echt in beweging. Dat was de dag ervoor bij The Black Seeds wel anders. Het octet uit Nieuw-Zeeland zette een overweldigende show neer in diezelfde Lima. Reggae en dub van onder andere hun laatste album 'Into The Dojo' vierde hoogtij. De tent stond op zijn kop en de warme dampen dreven eruit.
Goed en fout?
Dat kan ook prima samen, kijk alleen al eens naar de naam van The Good, The Bad en The Queen. De Grolsch werd door hen wederom platgespeeld. Zo fout dat het weer goed is, dat geldt voor Eagles of Death Metal. Zanger/gitartist Jesse Hughes is een reïncarnatie van een jaren zeventig pornoster, maar in plaats van mono gekreun krijg je geile rock in stereo voor je kiezen. Met hun sexy licks en vette riffs kwam dat hoogtepunt wel goed.
Hard versus zacht?
Onder andere Damien Rice, Loney, dear en Marike de Jager schoten de tonen met wat minder geweld op je af. Met als jammerlijk gevolg dat het soms niet echt kon boeien en inspireren. Wat wel kon boeien en snoeihard werd afgevuurd, waren de passionele clusterbommen van Nine Inch Nails. Gitarist Aaron North raasde al raggend op zijn snaren als een hondsdolle voetzoeker over het podium. De geestelijke vader achter NIN, Trent Reznor, balde zijn vuisten, schraapte zijn stembanden en schreeuwde zijn ziel bloot over een muur van industrialherrie. De topper van de herriemakers dit weekend!
Realiteit of een sprookjeswereld?
De realiteit kan ook hard zijn, voor UNKLE bijvoorbeeld. Die viel live behoorlijk door de mand. Zonder de gastmuzikanten van zijn album en zonder eigen duidelijke identiteit delfde James Lavelle het onderspit in de onderkoelde Bravo. Ook afsluiter TOOL wankelde ietwat. Afgelopen jaar speelde ze drie maal de sterren snoeihard van de hemel, maar op deze Lowlands editie zat het er niet in. Het volumeknopje had in overdrive gemoeten, Keenan zong te clean en zat er qua timing voor zijn doen vaak naast. Ook de minuten lange jamsessie had achterwege gelaten kunnen worden in een festivalset waar velen onbekend zijn met het materiaal. De intensiteit was zoek en werd pas gevonden bij 'Vicarious', dat klonk rauw en gemeend, maar was helaas ook hun laatste nummer. Een sprookjeswereld werd er gecreëerd bij The Killers en Arcade Fire. De eerstgenoemde nam je mee naar een Westernfilm inclusief zeer hitgevoelige soundtrack waarin veel van het bekende materiaal voorbij kwam. Het ensemble van Arcade Fire had het podium omgetoverd tot altaar en was klaar voor de dienst. Compleet met orgel en kunstzinnige neonbijbels verkondigden Win Butler en Régine Chassagne hun woord. De kille Alpha werd een sfeervolle kapel waar de band de biecht afnam. Het enige wat het publiek kon doen was genieten en bidden dat het nog niet afgelopen was.
Nationaal versus Internationaal?
De topact van eigen bodem was C-Mon & Kypski. Op Pinkpop zorgden ze ook al voor een uitbundige menigte en zo verliep het ook in de Bravo. De funky beats en electro lieten de palen op zijn grondvesten trillen en zorgden vroeg in de middag al voor een behoorlijke hoeveelheid activiteit.
Erg opvallend was dit jaar het internationale allure dat het programma uitstraalde. De overheerlijke klezmer van de openingsact Oi Va Voi zette, middels viool, trompet en bijgeschaafde Balkanbeats, het eerste uur van Lowlands goed in gang. De latinokant was goed vertegenwoordigd dit jaar: in die categorie zorgden onder andere Bonde Do Rolê, Ojos De Brujo en Orishas voor de bruisende fiëstas. De muzikanten van het Ivoriaanse Alpha Blondy gaven ook een feestje en wat een partij relaxte en dansbare rootsreggae kwam er uit hun instrumenten! Ditmaal geen feestje in de Lima, nee hoor, gewoon in de grote Alpha.
De optredens van Editors en Interpol hadden een donkerdere tint. Beide gedrenkt in melancholie en beide succesvol in hun optreden. Het contact met het publiek stond echter bij Interpol niet hoog in het vaandel en er was nauwelijks een show. Die was er bij de Editors wel, maar die klonken vaak zo strak dat het enigszins op de cd's leek. Het waren echter kleine minpuntjes die de pret niet mochten drukken.
Meest aangename verrassing en de beste muzikanten op het terrein (samen met TOOL normaliter) waren Rodrigo Y Gabriela. Het Mexicaanse duo liet hier vliegensvlugge vingeroefeningen op gitaar horen en waren werkelijk ongelooflijk! De vertolking van 'Wish You Were Here' baande zich samen met hun eigen tracks een razendsnel weg richting je genotscentrum. De sublieme versie van 'Stairway To Heaven' sloeg werkelijk alles en bleef het hele weekend overeind als beste uitvoering van Lowlands 2007.
Het was een wonderschone jaargang die met zijn variëteit en kwaliteit bij de top van de edities behoorde. Nu weer een jaar gespannen afwachten wat de komende editie gaat brengen en tot die tijd, om met Maynard James Keenan te spreken: "Be safe, peace out!"
Locatie Biddinghuizen Datum: 17, 18, 19 augustus 2007
Waardering:
