CD: Ween - Chocolate and Cheese

Erik (getikte_rik)
Mocht je de afgelopen maanden plots onderstaande hoes in de verkoopbak van je lokale platenboer tegengekomen zijn, maar de naam zegt je niets, besef dan dat je te doen hebt met een klassieker. 'Chocolate and Cheese' van de getikte "broertjes" Gene en Dean Ween is één van de cultalbums van het vorige decennium. Aan iedereen die wél bekend is met Ween: weest gewaarschuwd: deze re-release bevat niets extra's dan het origineel dat alweer uit februari 1995 stamt. Is dat het herbeluisteren waard?


Vernislaagje gekte
Een blik op de titels van de tracklist doet al het één en ander vermoeden. Krankzinnige titels als 'Mister, Would You Please Help My Pony' wisselen ogenschijnlijk gangbare titels als 'Take Me Away' of semi-lollige als 'Don't Shit Where You Eat' af. Maar lollige of moeilijke titels verzinnen is niet zo moeilijk. Het is een stuk moeilijker om in een krap uur tijd zoveel verschillende muziekstijlen voor te schotelen die onder een dun vernislaagje gekte praktisch allemaal even briljant in hun soort zijn.

Potpourri
Na de redelijk toegankelijke funk-rockopener 'Take Me Away' en het experimentele Zappa-achtige 'Spinal Meningitus' vergeten de heren niet om vooral ook met veel lol en passie muziek te maken. Soms iets over de top, maar meestal goed balancerend tussen de vage grenzen van gekte en genialiteit. Zoals de ballad "Freedom Of '76", waarvan niet duidelijk is of het een muzikaal eerbetoon danwel een parodie op Prince is. Het klinkt in ieder geval lekker cheesy en zorgt voor de nodige rust op deze potpourri van muziekstijlen.

Het vrolijke 'Roses Are Free' klinkt even heerlijk lullig als 'The HIV Song', waarvan de tekst simpelweg bestaat uit twee yells: 'AIDS! ...H..I..V!' Het funky, door inheemse percussie gedragen 'Voodoo Lady' klinkt als de tijd dat de Peppers nog echt cool waren, en Buenas Tardes Amigo' zou met zijn uitgestrekte, galmende gitaren niet misstaan tussen het repertoire van Ennio Morricone.

Meligheid van hoog niveau
Dit vierde Ween-album, dat hun definitieve doorbraak zou betekenen, is dus absoluut het (her-)beluisteren waard. Zeker omdat er tussen alle experimenten nog een hoop prachtige popsongs staan, zoals het lieflijke "What Deaner Was Talkin' About". Bij zo'n kleurrijk, doldwaas album is het moeilijk om referenties te geven, maar namen als Beck, Prince en zelfs Zappa kunnen toch wel genoemd worden. Meligheid van muzikaal hoog niveau. Met een extra dvd hadden de nostalgici flink tegemoet gekomen kunnen worden, nu is het vooral een makkelijke kans voor de nieuwe generatie om een uniek stukje muziekgeschiedenis uit de jaren '90 aan te schaffen.

Label: Schnitzel Recordings Releasedatum: 30 mei 2007
Waardering: