CD: The Enemy - We'll Live And Die In These Towns

Wat er in de Anglosaksische bodem zit is niet geheel duidelijk, het zal wel met bier, industriële afvalprodukten, puberaal ongenoegen, teveel lelijke vrouwen en het grauwe karakter van de vele steden te maken hebben, want de hoeveelheid bandjes die uit de grond springen met dezelfde thematiek en muzikale inslag is niet meer bij te houden. Als paddestoelen komen ze op, velen meteen als beste, grootste en meest hallucinerende boschampignon uitgeroepen. Ook zo met laatste internetgestuwde hype The Enemy: ook een Myspace doorbraak, ook de beste Britse band sinds Oasis als we NME (daar waar even goed een stel LTS-zwakstroom junkies met een rammelaar en een dwarsfluit op een fietspomp the next big thing kan zijn) weer moeten geloven.

Kortom The Enemy maakt zijn debuut met de plaat We'll Live And Die In These Towns.


De titel refereert aan de grauwe situatie die in bijna elke industriestad in Groot-Brittannïe kenmerkend is. Minimumloon, working-class, vrouw en kind, standaardwoninkje in de 'burbs', het hele weekend zuipen en over vrouwen en voetbal zeiken. Het leven van de alledaagse Brit, aldus ook The Enemy. Het drietal serveert deze situaties hapklaar voor, tv-dinner-style. Makkelijke en aanstekelijke composities zijn de pijlers van de plaat, begeleid door teksten waarvoor Tom Clarke niet lang genoeg naar de kunsten van Alex Turner geluisterd heeft. Het is allemaal erg leuk en lekker voor het heden, maar in de toekomst zal ook deze band met eenzelfde tweede, en mochten ze nog bestaan, derde plaat komen. We'll Live And Die In These Towns bevat wel degelijk een paar heerlijke stamp- en rammelrock nummers (zoals '40 Days and 40 Nights' en 'This Song'). Maar het is helaas allemaal al een keer gedaan en dan nog beter ook. De vergelijkingen liggen voor het oprapen: 'Aggro' (Kasabian), 'Technodanceaphobic' (The Jam), 'Pressure' (Kaiser Chiefs) en de titeltrack en 'It's Not OK' zijn een mix van Pulp en Blur.


Het debuutalbum van het trio is een uitstekende plaat voor 2007, maar verder dan dit jaartal zal de cd niet geraken. Misschien dat de heren zich positief ontwikkelen en met een inventief en origineel album op de proppen komen in de toekomst, maar het valt nog te bezien. Arctic Monkeys en Maxïmo Park (en vooruit dan Kaiser Chiefs ook een beetje) blijven tot nu toe de onbetwiste vaandeldragers van de hedendaagse muziekscene in Engeland. En bijna al deze nieuwe hypes lopen gewoon achter ze aan.


Label WEA Datum: 6 juli 2007 Waardering: