Film: Wolfsbergen

'Een caleidoscopisch portret van vier generaties van een familie', luidt de premisse van Nanouk Leopolds' nieuwste film; Wolfsbergen. Net als in haar debuut Îles Flottantes (2001) en het geroemde Guernsey uit 2004 ligt de nadruk ook hier op de beelden en de beeldtaal, i.p.v. op de dialogen. Alledaags drama, ingetogen emoties en verstilde shots vormen wederom de sleutelelementen.




Familieperikelen
Het verhaal begint met Pater familias Konraad die in een brief aan alle familieleden meedeelt dat hij binnenkort wenst te sterven. Zijn bloedverwanten, die weinig meer naar hem omkijken, lijken niet onder de indruk. Zijn dochter Maria laat zich niet intimideren, en kleindochter Sabine besteedt er gewoon geen aandacht aan. Ook al heeft de schreeuw om aandacht niet het gewenste effect voor Konraad, de brief toont wel de verscheurde familiebanden. Maria neemt steeds meer afstand van haar man Ernst (een superieure Jan Decleir). Sabine (Tamar van den Dop) bedriegt haar man Onno (Fedja van Huêt) al jaren, terwijl hij door het gebrek aan genegenheid steeds meer met haar zus Eva, het buitenbeentje van de familie, optrekt.

Iedereen lijkt doodongelukkig te zijn, maar Konraad is de eerste in de familie die zich openlijk durft uit te spreken. Ze houden liever de schijn van een gelukkig gezinsleven op dan toe te geven dat ze daadwerkelijk een probleem hebben. Eva is de enige die al haar hele leven de emoties de vrije loop laat, maar doet dit echter op zo'n overdreven wijze dat niemand haar serieus neemt.




Esthetiek boven plot
De plot klinkt niet al te uitzonderlijk, en dat is het dan ook niet. De kracht zit hem vooral in de visie van Leopold op leven. Als één van de weinige, echte auteursfilmers van ons land weet ze duidelijk waar ze met de film heen wil, en dat is aan alles af te zien. Elk shot lijkt tot in detail uitgewerkt en heeft haar eigen betekenis die ontstaat in de relatie met de kijker. De problemen komen niet tot een uiteindelijke uitbarstingen maar ontwikkelen zich onderhuids; in de ogen van de acteurs, in de muziek of in de algehele sfeer. Eén beeld zegt immers meer dan duizend woorden.




De wijze waarop Leopold de meester is over haar project is bewonderenswaardig, en haar aanpak is er één die we veel te weinig zien in de vaderlandse filmindustrie. Gelukkig laat ook Wolfsbergen zien dat de Nederlandse auteursfilm nog lang niet dood is. Het is te hopen dat haar werk en de internationale waardering die ze er voor krijgt ook haar weerslag zullen hebben op de nieuwe generatie filmmakers.


Label: A-film Releasedatum: 23 augustus 2007 Kijkwijzer:
Waardering film: