DVD: 21 Grams

Harry (Dinosaur_Sr)
Aan het einde van 21 Grams fluistert Sean Penn ons toe dat we allemaal lichter gaan wegen op het exacte moment dat we sterven. Dit is niet verzonnen: een arts heeft aan het begin van de 20ste eeuw een onderzoek gedaan waarin hij een stervende op een speciale combinatie bed/weegschaal legde, en wachtte op hun dood. Omdat dit plotselinge gewichtsverlies niet plaatsvond bij dieren, was de conclusie dat de 21 gram moest worden toegerekend aan de ziel die het lichaam verlaat, en die bij dieren niet aanwezig is.



Ziel zit er ook in 21 Grams. Het verhaal lijkt op papier simpel: een vreemd ongeluk brengt de ernstig zieke wiskundeleraar Paul, de rouwende moeder Cristina en de herboren ex-gevangene Jack samen in een verhaal dat hun emotioneel en fysiek beladen levens toont. Hoewel ze elkaar niet kennen, wordt het trio onherroepelijk verstrengeld in een mix van liefde, verlossing en obsessie.

Vooral het begin van de film, ongeveer ruim het eerste kwartier, is volkomen verwarrend. Drie verhalen springen rond in de tijd. Er wordt een vloeibaar en verontrustend beeld geschapen. Een gevoel van onbehangen bekruipt de kijker: het is lastig houvast te vinden. Alles werkt hieraan mee: het verhaal is sterk fragmentarisch, alles is met de hand geschoten waardoor het beeld erg intiem en natuurlijk is, het acteerwerk is passievol en overtuigend, en dan zijn er nog de tijdssprongen. Hectisch is het goede woord.

Dat eerste kwartier maakt 21 Grams een lastige film. Geconcentreerd kijken is een noodzaak, want het verhaal gaat heel heftig heen en weer. Misschien was het de bedoeling van de regisseur (Alejandro Gonzalez Inarritu, ook bekend van Amores Perros en Babel) om zich van de aandacht van de kijker te verzekeren, of om de kijker te prikkelen, nieuwsgierig te maken, door alle losse einden en hectiek. Dat gebeurt op het scherpst van de snede, want er zullen zeker kijkers afhaken. Het is alles behalve een wegzakfilm.

Het is de moeite waard om die concentratie op te brengen. Want na dit kwartier ontvouwt zich een passievolle, verontrustende, vurige film. Intiem en vakkundig geschoten, het spettert van het scherm af. Sean Penn, Benicico Del Toro, maar vooral ook Naomie Watts schitteren door intens en overtuigend acteerwerk.



Camerawerk en acteerprestaties zouden genoeg moeten zijn om de kijker er het eerste stuk van de film doorheen te slepen. Onverwacht zit hem de pracht van de film is het feit dat de stukjes langzaam in elkaar vallen. Daarom is het ook de moeite deze film meerdere malen te bekijken: dan zie je pas hoe gedegen en listig het verhaal in stukjes gehakt en verteld wordt. Ook in het begin. Het hoort bij de passie die deze film uitstraalt.

Trek je dat niet, bij gebrek aan zitvlees of concentratievermogen, dan is deze film een ramp, een kakafonie van chaos. In die zin is 21 Grams een film waar je van houdt, of die je haat. De tweede keer dat ik de film zag, begreep ik meer, en zag ik ook meer.

Het aantal extra's is beperkt, het meest in het oog springend is de 'making of'. Daarin legt de regisseur onder meer uit wat de gedachten achter de film zijn, en ook waarom voor deze specifieke vorm gekozen is. Ook hier weer is het kernwoord passie.

Voor een prijs van 10 euro of minder (even zoeken, mensen) kun je hier geen buil aan vallen. Zeker niet omdat deze film genoeg biedt om je nog eens vaker in te verdiepen of te verliezen. De film is me persoonlijk vijf sterren waard, maar eerlijkheid gebiedt me om er een ster vanaf te halen vanwege de verminderde toegankelijkheid. Maar alleen met wroeging.

Label: Cinema DeLuxe Releasedatum: 25 juni 2007 Kijkwijzer:
Waardering film: - Waardering extra's: