CD: Marilyn Manson - Eat Me, Drink Me
the ones that love you"
Zo klinkt het op 'The Red Carpet Grave'. Een complete tegenstelling van het 'We love hate/we hate love'-principe dat Brian Warner aka Marilyn Manson jaren geleden nog propageerde. Die tegenstelling is een leidraad voor zijn nieuwe album Eat Me, Drink Me geweest en liefhebbers van de shockrocker uit de vorige eeuw zullen wel even drie keer moeten slikken.
Bivalentie
Warner zijn podiumnaam was al een blauwdruk voor bivalentie. Het lieflijke en de schoonheid van Marilyn Monroe versus het kwaad en de duisternis van moordenaar Charles Manson. Die tegenstrijdigheid komt anno 2007 pas echt om de hoek kijken, want voorheen richtte hij bijna al zijn pijlen op de Manson-kant: van horrorrocker via antichrist en trenchcoatschandalen tot androgynie icoon.
Maar op deze nieuwe plaat prevaleren gevoelens en emoties die we niet van Marilyn Manson gewend zijn. Liefdesverdriet, onzekerheid, angsten en fascinaties die hij nauwelijks losliet in zijn voorgaande oeuvre. Zijn zesde studioalbum loopt echter over van deze thema's. Zijn breuk met Dita Von Teese heeft littekens nagelaten die weggeschreven en -gecomponeerd zijn met de elf tracks op Eat Me, Drink Me. Neem Marilyn Manson voor wie hij is, lijkt hij hiermee te willen zeggen. Zijn mantels van vermomming zijn gedeeltelijk afgeworpen en de muziekwereld en fans hebben het maar te accepteren.
Gelukkig
Hij is een nieuwe muzikale weg ingeslagen en voelt zich momenteel haast gelukkig, lijkt het. Zou het liggen aan zijn nieuwe muze, de negentienjarige actrice Evan Rachel Wood (iemand waar je best gelukkig van zou kunnen worden)? Of heerst er een gevoel van opluchting omdat hij het rebelse juk der verdoemenis eindelijk naast zich neer heeft durven leggen? Wat overblijft is in ieder geval rock met een grauw randje. De overdonderende muren van gitaren zijn grotendeels afgebroken, de snaren klinken kaler maar doeltreffender. Sterke riffs en hier en daar een solo ondersteunen de immer donkere en zware zang van Manson, waardoor het album toch nog half in duisternis gehuld blijft. Vampieren, auto-ongelukken en mutilatie passeren de revue, maar de onderliggende gedachte is veranderd. Melodie en persoonlijke teksten zijn belangrijker geworden. De eerste helft van het album is verfrissend sterk met goede en toegankelijke rocksongs als 'They Said Hell's Not Hot', 'If I Was Your Vampire', 'The Red Carpet Grave' en de eerste single 'Heart Shaped Glasses'. Het tweede deel mist wat inventiviteit en draait meer op de automatische piloot in dezelfde sfeer door. Deze nummers zijn daardoor minder aangrijpend. Met afsluiter 'Eat Me, Drink Me' krabbelt het niveau echter weer op en eindigt deze Manson-metamorfose als een verrassend en geslaagd project.
Label: Interscope Releasedatum: 1 juni 2007
Waardering:
