CD: Larrikin Love - The Freedom Spark
Dat is toch wat vreemd, een debuutalbum bespreken, terwijl de band alweer ontbonden is. The Freedom Spark is een bespreking wel waard, dus dat doen we gewoon lekker. De naamgever van de band, Edward Larrikin, is nog druk bezig in de muziek, dus van hem kunnen we wellicht nog leuke dingen verwachten, ook al zal dat helaas niet zijn in de vorm van Larrikin Love. De andere drie bandleden zijn ook met hun eigen projecten bezig. Er wordt op de officiële website van Larrikin Love kenbaar gemaakt dat de bandleden niet met ruzie uit elkaar zijn gegaan. Edge
In de massa van Engelse bandjes met identieke geluiden springt Larrikin Love er uit. Hun nummers zijn ook folk en punk, maar zijn net iets gedurfder, rauwer en scherper dan die van veel andere bandjes. Een beetje agressie gemixt met de mishandelde stem van Larrikin en kritische teksten maakt een overtuigend geheel. Hier en daar doet de band me wat aan The Levellers, de Pogues en de Libertines denken, maar dat doet zo'n folkbandje natuurlijk al snel. Mij bevalt het wel dat het Larrikin Love-geluid een 'edge' heeft, eentje waardoor de band zich zo duidelijk onderscheidt van de vrolijke bandjes die als paddestoelen uit de grond schieten.
Rimbaud
Het album start met een kalme inleiding (alweer zo'n 'nepnummer'), maar dan dendert het toch lekker het nummer 'Six Queens' in. Het leuke aan dit album is dat elk nummer zijn eigen ritme en stijl heeft, dus het is een leuke verzameling aan unieke deuntjes; rijk aan geluid en af en toe met een niet te volgen snelheid. 'Happy as Annie' is een leuk nummer, even vrolijk als ruig. Tijdens het luisteren zou je toch ook even de moeite moeten nemen om de teksten in je op te nemen. Larrikins voorliefde voor de dichter Arthur Rimbaud en het verhalen vertellen levert boeiende stukjes tekst op. Dat ook Larrikin Love saai kan klinken, bewijst 'Well, love does furnish a live', een langzamer en niet erg interessant nummer. Gelukkig gaat het daarna weer goed met 'Oh, Sussex downs', om meteen weer een beetje in te zakken met 'Forever untitled', maar dat blijkt gelukkig maar tijdelijk te zijn. Het laatste nummer 'Burning Coast' is een goede uitsmijter, lekker speedy. Juist die nummers waarin Larrikin zijn stem 'normaal' gebruikt, zijn wat minder. Als hij zijn strot goed opengooit, is het allemaal een stuk spannender. Ondanks die paar mindere nummers en dankzij de grote funfactor vier sterren.
Label: Infectious Records Releasedatum: 15 mei 2007
Waardering:
