CD: Sophie Ellis-Bextor - Trip the Light Fantastic
Sophie Ellis-Bextor is weer terug met een nieuw album. Iedere Europeaan kent wel het ouderwets gezellige Murder on the dance floor en anders doet het nummer 'Groovejet' van Spiller wel een belletje rinkelen. Dit nummer betekende in 2000 de doorbraak voor de toen 21-jarige Sophie. Toch was dit liedje niet haar allereerste succes. Eind jaren negentig was ze al zangeres van theaudience, een relatief onbekende britpopband. Is Sophie erin geslaagd om, ondanks haar lange muziekcarrière, toch met wat nieuws voor de dag te komen?Vallen en opstaan
Het is jammer dat we al zo lang niets meer hebben vernomen van Sophie. Sinds 'Get over you' is het akelig stil gebleven rondom de Britse popdiva. Tenminste, in Nederland dan. In het Verenigd Koninkrijk bracht ze na haar sterke debuutalbum Read my lips gewoon opnieuw een album uit. In 2003 verscheen Shoot from the hips, maar de meningen over dit album liepen uiteen. De nummers waren te langzaam en dat waren we niet gewend van Sophie. Vooral omdat het vorige album volstond met uptempo discopop. De eerste hit van dit album – 'Mixed up world' – was dan ook geen succes en bereikte in Nederland slechts de Tipparade. Na de single 'I won't change you' werd besloten om verder geen singles meer uit te brengen. Het album werd simpelweg te snel uitgebracht. Iets meer tijd en het was iets beter.
Vlak na de bevalling.
Dat heeft Sophie Ellis-Bextor nu wel begrepen. Tussen haar nieuwe album Trip the light fantastic en Shoot from the hips zit vier jaar. Ze heeft het absoluut niet rustig aangedaan, want in de tussentijd heeft ze het leven gegeven aan een zoon en is ze getrouwd met Richard Jones, bassist van The Feeling. Ondertussen genoot ze van de eerste jaren van haar zoontje Sonny en terwijl ze dat deed schreef ze ook enkele tientallen nummers. Veel nummers zijn uiteindelijk in de prullenbak terecht gekomen, maar twaalf nummers hebben het album gehaald. En ze doet haar naam eer aan.
Trippen op het fantastische licht
Het album opent met het heerlijke 'Catch you'. Een redelijk standaard popnummer met een stevige beat. Het is maar de vraag waarom ze dit als eerste single heeft uitgebracht, want het is een nummer dat je ook aantreft op albums van andere popsterren en Sophie Ellis-Bextor heeft de afgelopen jaren toch haar eigen stijl gecreëerd. Toch is het nummer een mooie opening van het album, want je krijgt al direct de neiging om te swingen of – zoals de Britten het noemen – "to trip the light fantastic".
Daarna komt gelukkig wel een typisch Sophie nummer, namelijk 'Me and my imagination'. Dit nummer valt het beste te zien als een kruising tussen 'Murder on the dance floor' en 'Get over you'. Dit is haar tweede single en is net uitgebracht in het Verenigd Koninkrijk. Het album gaat daarna in een stroomversnelling verder met 'New York City lights'. Een lied dat lijkt op 'Catch you', maar een net iets elektronischer stemgeluid heeft. 'Today the Sun's on Us' is weer een ander verhaal. Het nummer is een ballad, maar heeft toch een opzwepend karakter en een prachtige tekst. Het gaat over het feit dat relaties soms stuk kunnen lopen, maar dat je daar eigenlijk niet druk over moet maken als het goed gaat. Klinkt suf, maar in het liedje komt het mooi naar voren.
FOK!kers zitten overal.
Daarna volgen meer prachtige potentiële hits. 'If I can’t dance' is weer een uptempo popnummer en dat wordt gevolgd door veel rustigere 'Distance between us'. Dit nummer past niet echt op het album en komt qua stijl meer overeen met de nummers op Shoot from the hips. Het ritme van een hart is de leidraad bij dit nummer. Het zevende nummer op het album is 'If you go'. Dit is misschien wel dé parel van de twaalf liedjes en favoriet bij de fans. Het door Xenomania geproduceerde liedje is een mix van country en latin. Daarnaast vormt het klappen van handen de rode draad voor het nummer. Vooral de brug in het nummer is fenomenaal. Bij de tekst "I got myself a son" verhoogt haar stem, dat het nummer extra kracht geeft.
Tot slot
Eenmaal teruggekeerd op aarde eindigt het album met parels van nummers. 'Only one' doet denken aan de jaren tachtig, 'New flame' is een snelle meezinger en 'China heart' heeft een eigenaardig buitenaards sfeertje, vergelijkbaar met het vorig jaar uitgebrachte 'Dear Jimmy'. Het album sluit af met het langzame 'What have we started'. Een gemiste kans, want na veertig minuten swingen is dit een dooddoener.
Desondanks is dit album de moeite waard om te kopen. Als je van discopop houdt tenminste. De nummers passen bij de Britse zangeres en zijn stuk voor stuk goed geproduceerd. De liedjes zijn zeer afwisselend en daardoor lijkt het album nauwelijks op de twee voorgangers. Mocht je het echter in een hokje willen plaatsen, plaats hem dan bij haar debuutalbum Read my lips. Dit komt voornamelijk door de snelle nummers en de elektronische beats. Het wachten is nu op een volledig concert in Nederland, maar ook zonder dit concert kun je thuis een feestje bouwen. Zet dit album aan, nodig wat vrienden uit en dansen maar.
Label: Polydor Releasedatum: 17 mei 2007 Waardering:
